|
DE THERAPIE
Vrijdag
27 mei 2005 tijdens controle bij de KNO in het AVL heeft Ludi Smeele
besloten om me door te verwijzen naar het AMC voor een
zuurstofbehandeling. Reden is dat mijn onderkaak op de plek waar de kies
getrokken is, voordat de bestraling begon, aan het afsterven is.
Afsterven van het kaakbot is een direct gevolg van de bestraling en men
noemt het botnecrose. Bot
kan nu eenmaal slecht tegen bestralen. Het is van belang om snel met de
behandeling te beginnen, dus Smeele verliet de kamer en ging het AMC
bellen voor de afspraak. Hij kwam terug en vertelde dat ik me 's
maandags
om half één moest melden op de desbetreffende afdeling.
Op weg naar huis
realiseerde ik me pas in de auto wat er weer allemaal aan de hand was.
Kaakbot gaat dood dus daarom iedere dag naar het AMC om het proberen te
behouden. Lukt dat niet dan is de kans groot dat de kaak verloren gaat
gedeeltelijk. Dus dan volgt er een operatie om een nieuwe kaak te maken van bot uit arm of been... De achterste kies haast
is zeker niet behouden
blijven. Hoe moet ik dan eten? Een brug kan dan ook niet meer geplaatst
worden.... godverdomme. Daar had ik juist op gehoopt. Sowieso zal er
weer een stukje kaak weggebroken moeten worden door een kaakchirurg.....
Het inademen van hyperbare
zuurstof onder hoge druk moet proberen om de doorbloeding van het bot
weer op gang te brengen. Door dit onder druk in te ademen wordt 12,5
maal de normale hoeveelheid zuurstof opgenomen in het bloed. In
bestraald weefsel wordt door de verhoogde zuurstofspanning in het
lichaam de aanmaak van nieuwe haarvaatjes gestimuleerd. En dus hopen we
dat zo het afsterven wordt gestopt.
En dan iedere dag 6 weken
lang op en neer naar het ziekenhuis en dan ook nog wel dat afschuwelijke
AMC... 30 behandelingen in totaal. Balen dat ze niet in het AVL zo'n
tank hebben staan.
Bij de intake werden me
allerlei vragen gesteld waar ik netjes antwoord op gaf. Er werd me
uitgelegd hoe alles in zijn werk gaat. De behandeling heeft geen
bijwerkingen en doet geen pijn. Wel zeggen mensen tijdens de 6 weken
steeds meer moe te worden. Ach dat kan er nog wel bij nu we aan het
opbouwen zijn. In de tank is plaats voor 12 mensen die kunnen plaatsnemen
op een soort van vliegtuigstoelen. Rechtop zitten is er helaas niet bij.
Daarnaast is er plek voor twee bedden. Op de foto zie je achterin in het
midden een klein tv schermpje hangen. Hierop is te zien hoeveel meter
'onder water' de tank is, hoe lang de behandeling nog duurt, wat de temperatuur
in de tank is en ik geloof wat dat de druk af te lezen is.
Er zijn drie sessies per
dag om 8.30 en 11.00 uur in de ochtend en om 14.00 uur 's middags. Je
moet een kwartier van te voren aanwezig zijn. Ben je een kwartier later
dan kan je nog via een sluis naar binnen gebracht worden anders heb je
pech en ben de volgende dag weer aan de beurt. Ik heb gekozen om iedere
dag maar om 11.00 uur de tank in te gaan. Ik wil wel om 8.30 maar dan
sta je volgens mij helemaal shocking klem in de file. Alleen op
donderdag ga ik om 14.00 uur omdat ik 's ochtends wil blijven sporten
dat is anders zonde de conditie die weer is opgebouwd.
Binnen een kwartier zit je
15 meter onder water en de druk is dan 2,5 atmosfeer. Dan moet je je
masker opzetten. Boven de stoelen zit een witte bak waar de slangen
uitkomen die worden aangesloten op je masker. De temperatuur stijgt bij
het dalen naar 32 graden. Lekker warm dus. Daarna is de temperatuur zo'n
23 graden. Tijdens de sessie onder water, 70 minuten, mag het
masker twee maal 5 minuutjes af. Dit om zuurstofvergiftiging te
voorkomen. Het laatste kwartier ga je per minuut dus weer een meter
omhoog. Hierbij wordt het juist heel erg koud. De temperatuur daalt naar
18 graden. Dekens liggen in de tank om het warm te houden. De hele
behandeling duurt dus één uur en veertig minuten.
In de tank mag je muziek
luisteren. In het controlepaneel zijn drie autoradio's ingebouwd, dus
in de tank zijn drie stations te beluisteren. Ook mag je je eigen muziek
meenemen maar dan moeten anderen hier dus ook naar luisteren...... Dus
maar geen stampende house gezien de gemiddelde leeftijd.
Toen ik met de intake
bezig was ging de tank [hypressiekamer] open en kwamen er ongeveer 8
mensen uit. Eén persoon moest per brancard door ambulancepersoneel uit
de tank gehaald worden. De gemiddelde leeftijd van de dames en heren is
denk ik 60-65 jaar zonder iemand te willen kwetsen. De dame die de
intake deed ratelde maar door, maar ik wilde in de tank kijken... Vanaf
mijn plek keek ik er recht in...gek hè.... geen tijd!
Daarbij
was het één grote ruimte waar de tank stond en het intake
gesprek werd gevoerd. Van enige privacy was geen sprake. Een
minpuntje van het AMC! Ik kan me herinneren dat ik zelf uit de
tank kwam en me aan het omkleden was toen er met een meneer een intake
was. Ik kon letterlijk horen wat de problemen waren, alles over
zijn ziekte, etc. Een slechte zaak dat dat zo gaat! Ik hoop dat nu
een paar jaar later verbeterd is in het AMC.
Voordat je de tank in gaat
moet je je omkleden. Je krijgt blauwe operatiekleding aan die ook door
het personeel wordt gedragen. Eens per week mag je een schoon setje,
niets te maken met transpiratie of zoiets... JAK. Om je schoenen moeten
hoesjes om de vloer in de tank vrij te houden van foute troep. In de
tank mag je wel een tshirt aan van katoen of puur wol. Dus dat wordt
breien komende week. Synthetische stof kan gaan vonken en brand
veroorzaken. Horlage en sieraden moeten af. Alleen je ondergoed en
sokken aanhouden. Ik mag water meenemen als de dop maar van het flesje
is. Ik moet het masker een beetje af doen om met een rietje wat te
kunnen drinken.
Er werken vooral jonge
mensen op de afdeling. Van popie tot rustig. Denk dat het een makkelijk
baantje is. Ja sorry, het ziet er niet erg moeilijk uit. Je hebt alleen
te dealen met zieke mensen met allemaal hun verschillende klachten. Na
drie dagen weet ik de namen nog niet. Tot nu toe maar 1 dame en verder
heren die er werken.
DE EERSTE
KEER...
Voor het eerst op druk
gaan is best een beetje eng. Bij het op druk gaan gaat er altijd iemand
van het personeel mee naar binnen om te helpen met maskers en het
aansluiten van de slangen. De tank kraakt zelfs een beetje. Tijdens de
eerste keer werd er steeds aan me gevraagd of ik geen pijn in de oren
had. Maar het ging goed nergens last van. Nadat de maskers opgezet zijn
en de zuurstof wordt ingeademd gaat het personeel weer door de
luchtsluis naar buiten.
Het inademen ging
loodzwaar en was erg vermoeiend. Paar keer dat ik het masker even afdeed
om gewoon te ademen, geen zuurstof genoeg. Daarnaast tintelde mijn
linkerhand. Het zal er wel bij horen. Ze vertelden dat de afgelopen drie
jaar er geen ongelukjes zijn gebeurd of dat er mensen onwel zijn
geworden.
Het duurde erg
lang, ik kon ook op de klok kijken en om de twee minuten doe je dat dan ook. Het duurde vreselijk lang, ik was
kletsnat van het zweet en alles kriebelde en jeukte. We
zaten maar met twee mensen in de tank. Maakt niet uit want
kletsen kan je niet. Het geruis van de zuurstof is te hard
om te praten en het masker dempt ook al het geluid.
Ik had
gelukkig wel een boek meegenomen en een krantje gepakt.
Anders verveel je je dood al die tijd. Aan het eind van de
sessie vroegen ze wel of het goed ging. Ik vertelde dat ik
haast niet kon inademen en dat het zo zwaar ging. Dus
krijgen we een 'flow'.
Een flow
betekent dat ze de zuurstofkraan een beetje open zetten
zodat er zuurstof het masker instroomt en niet pas op het
moment van inademen. De tweede dag scheelde dat een stuk en
kon ik wat meer ontspannen de tijd in de tank doorbrengen.
De tweede dag
lag er ook een oude mevrouw in de tank op een bed. De vrouw zat
onder de plekken en zag er nu niet bepaald gezond uit.
Tijdens het onder water gaan trok ze steeds het masker los
en was duidelijk in de war. Een vrouw die ook in de tank zat
praatte met haar en hielp haar het masker weer opzetten. Het
ging heel moeizaam en op een gegeven moment zat er weinig
beweging meer in de vrouw. We waren al weer van druk aan het
afgaan toen werd omgeroepen dat we versneld van druk zouden
gaan. Het zou erg koud worden en het zou gaan misten, niets
aan de hand het hoorde erbij.
Binnen 5 minuten gingen we
meer als 10 meter omhoog..... Koud dat het was en misten
binnen in die tank. Alsof je opeens boven op de Matterhorn
stond.... De verpleging vertrouwde het niet hoe het met de
vrouw ging. Maar ze ademde gelukkig. De volgende dag moesten
we wachten en begonnen we een kwartier later. Het bleek dat
de vrouw een bacterie bij zich droeg en daarvoor moest
iedereen beschermd worden. In de tank mocht de vrouw niet
meer geholpen worden. Aanraken van de vrouw was taboe....
Niet erg prettig om
allemaal te zien en mee te maken.
Op donderdag 3
juni ben ik voor het eerst 's ochtends vroeg naar het AMC
gegaan om de hele happening om 8.30 uur te ondergaan. 7 uur
van huis om de file te ontwijken! Ergens een personeelsingang
ingedoken om zo niet helemaal om te hoeven lopen naar de
hoofdingang. Wel hopen dat op de terugweg iemand de deur
open kan doen met een pasje anders moet je nog helemaal
terug lopen. 's Ochtends met nog twee anderen en 1x met
één iemand in de tank. Lekker rustig. CD-tjes mee en de
tijd volmaken. Ze hebben op de afdeling honderden
videobanden staan. Blijkt dat er vroeger video in de tank
gekeken kon worden. Maar dat is allemaal wegbezuinigd....
Helaas!
Vanaf die
dag ben ik altijd om 8.30 uur de tank ingegaan. Met maximaal
drie mensen en dat beviel me beter. Altijd een CD mee om
naar muziek te luisteren. De spits en de metro mee om wat te
lezen te hebben. In de spits stond een nieuw puzzeltje
Sudoku. Een puzzeltje met getallen en daar was ik altijd wel
even mee zoet. De tijd ging daardoor sneller.
Na zes
weken moest ik op controle in het AVL. Arts Ludi Smeele liet weer een kaakfoto
maken en daarop was te zien dat hij voorzichtig positief kon zijn over de
behandeling. Hij stelde voor om twee weken langer iedere dag de therapie
te ondergaan. Een domper. Ik dacht er juist vanaf te zijn. Maar ja het
sloeg aan dus je doet het wel. Twee weken, 10 keer extra, op en neer
naar het AMC. Jak! Maar eindelijk was er eens positief nieuws: de
behandeling sloeg aan. Op weg naar huis rolden er tranen over mijn
wangen, nu eens van goed nieuws!
Wat
helemaal goed nieuws was dat de achterste kies niet getrokken
hoefde te worden en dat meteen het afgestorven stukje bot
verwijderd hoefde te worden. Geen ingreep dus en hierdoor was het
ook mogelijk om later een brug te plaatsen.
De
twee laatste weken liepen niet helemaal zoals het hoorde.
Personeel was niet altijd op tijd aanwezig door bijvoorbeeld
problemen met het openbaar vervoer of een fout in het rooster. Dan
kwam je voor niks en kon je weer naar huis. Ja of anders wachten
tot de volgende sessie. Daar had ik geen zin in. Ook gebeurde het
steeds vaker dat het personeel niet mee op druk ging in de tank.
Ze vroegen of ik dan een andere dame wilde helpen met het masker.
Dat was voor een keer geen probleem maar het begin me te
irriteren. Ik wilde dat niet iedere keer voor mijn rekening nemen.
Na
een aantal keer aangegeven te hebben dat ik dat zat was moest ik
nogal hard uit mijn slof schieten om nu echt duidelijk te maken
dat ik dat niet meer wilde doen. Reactie van het personeel: we
hebben een tekort aan personeel. Ja dat is niet mijn probleem,
zelf oplossen graag. Raar dat je dan in zo'n situatie weer heel
erg je best moet doen om je grens aan te geven, dat drie keer
zeggen/vragen niet werkt.
Ik
was blij dat ik op woensdag 26 juli voor het laatst naar het AMC
moest. Eindelijk klaar met iedere dag deze verplichting en weer
even vrij zijn. De vakantie kon doorgaan en ik keek er naar uit om
even helemaal weg te zijn. Geen ziekenhuizen meer, geen artsen,
geen problemen, alleen maar rust!
Op
vrijdag 23 september 2005 moest ik voor controle naar het AVL en daar is
een nieuwe kaakfoto gemaakt. Goed nieuws!! De behandeling heeft gewerkt.
Op de foto was duidelijk te zien dat de zwarte plekken in de kaak weg
waren. Het afgestorven bot bleek opgelost en het heeft zich niet
uitgebreid. Gelukkig was er zelfs geen operatie nodig om bot weg te
halen. Alleen jammer dat er wel weer iets nieuws zien was op de
kaakfoto. Wortels van
kiezen en tanden in de onderkaak zagen er ontstoken uit. Daar ben ik
toen mee aan de slag gegaan.
Het
verdere verloop lees je in mijn kankerdagboek van 2005.
JANUARI
2010
In
januari 2010 moest ik opnieuw Hyperbare Zuurstoftherapie volgen in
het AMC. 13 augustus 2009 is er een kies getrokken, linksonder in
mijn gebit, het gebied waar de hoogste dosis bestraling is
gegeven. Na vijf maanden was het gat nog niet dicht. Nog steeds
een bijwerking van de bestralingen destijds. De hoop is dat door
hyperbare zuurstoftherapie het gat eindelijk gaat sluiten. Helaas
geen garantie dat het daadwerkelijk ook zo zal gaan.
Op
de pagina kankerdagboek 2010 lees je hoe het verder is gegaan.
MAN
BIJT HOND
|
| Klik
op het logo om op de website van 'Man bijt Hond' de
uitzendingen over de zuurstoftank te bekijken |
|
Het
NCRV programma 'Man bijt hond' heeft een korte serie gemaakt over
mensen in de zuurstof tank van het AMC. De serie is uitgezonden
eind maart/begin april 2010. Op de website van 'Man bijt Hond'
vind je de serie met de naam 'de zuurstoftank' in het archief.
Bekijk de serie op de pc, zo krijg je een indruk wat Hyperbare
Zuurstoftherapie precies is, hoe het werkt, hoe de tank er uit
ziet, etc.
|
