VOLKSKRANT MAGAZINE

Op 1 september 2007 verscheen er in de bijlage van de Volkskrant [Volkskrant Magazine] een artikel over mensen die nav kanker een eigen website/weblog zijn gaan bijhouden. In dit artikel, met als titel 'Lijntje naar buiten', vertel ik onder andere waarom ik mijn website ben begonnen. Op deze pagina de link naar het artikel, de bijbehorende foto, etc.

Op 9 augustus 2007 ontving ik een mailtje van journaliste Roos Schlikker. Ze schreef me dat ze bezig was een artikel voor  het Volkskrant Magazine te schrijven over mensen die met kanker geconfronteerd werden en een eigen weblog/site waren begonnen. Verbazing bij mij toen ik het mailtje las. In het mailtje stond haar telefoonnummer waarop ik haar kon bereiken. 

Na een paar dagen heb ik haar gebeld om meer van haar te horen over het artikel. Wat was de bedoeling? Waarom heeft ze mij er uit gepikt op het internet? Ik wilde meer weten! Het was een prettig gesprek. Ze vertelde heel duidelijk waar het artikel over zou gaan en waarom ze mij had uitgekozen. Ik was nogal benieuwd, want er zijn heel veel persoonlijke verhalen te vinden op het internet. Ze was onder de indruk van mijn verhaal, van hoe precies ik mijn kanker beschreef op mijn eigen website.

Ik heb er een paar dagen over nagedacht en met een aantal mensen over gesproken. Moest ik dit doen? Uiteindelijk besloot ik om het te doen met de voorwaarde dat ik het artikel eerst mocht lezen en desnoods mocht afkeuren voor plaatsing. Ze ging hiermee akkoord en op 14 augustus heb ik Roos ontmoet op de Grote Markt in Haarlem. Een leuke spontane meid met wapperende blonde haren. Binnen bij restaurant  XO ging haar iPod aan met microfoon en begonnen we het interview. 

Klik op de foto links om het artikel te lezen in PDF-formaat. De middelste foto brengt je naar de site van journaliste Roos Schlikker en de foto rechts brengt je naar de website van fotograaf Ivo van der Bent.

Als eerste wilde ik haar vertellen waarom ik mee wilde werken aan het interview. Mocht er maar één iemand zijn die door het lezen van het artikel via mijn website steun kon vinden of informatie kon vinden die iemand op dat moment nodig zou hebben dan was ik al tevreden. Ik deed het niet om uit geilheid met mijn kop in het Magazine te komen. Een fotograaf zou me namelijk benaderen om foto's bij het artikel te plaatsen. Zoals gewoonlijk moest ik toen ook huilen. Ik moet altijd huilen als ik mijn verhaal moet vertellen. Dat lukt me nog steeds maar zelden [april 2008]

Ik was de eerste met wie ze een interview had. Naast mij nog andere mensen met kanker en nabestaanden die iemand hadden verloren met kanker. Gemene deler: op het internet een weblog of website. Ik had het gesprek goed voorbereid. Dingen die ik wilde vertellen en dingen die ik niet wilde vertellen op papier gezet. Ze vroeg me de oren van m'n kop. 

Opeens kreeg het gesprek een andere wending. Roos bleek net te horen hebben gekregen dat ze reuma had. We hebben gepraat over wat dat voor haar betekende, wat het met haar deed en het werd een stuk delen. Delen over ziek zijn, onzeker zijn, emotie, etc, etc. Roos heeft een eigen weblog op het internet. Ik kan je aanraden om daar een kijkje te nemen. Die vrouw kan zo mooi, leuk, indringend schrijven. Maar dat is dan ook haar vak. Ze heeft daar geschreven over dit interview en dat het niet professioneel was van haar om met haar eigen verhaal te komen. 

Het was voor mij heel bijzonder om haar verhaal te horen, dat ze zo open en eerlijk was. Het werd hiermee een gelijkwaardig gesprek en niet alleen maar uithoren. Na het interview hebben we een aantal keer gemaild. Willen weten van elkaar hoe het gaat. En ik moet zeggen dat ik net weer een hele lieve groet van haar heb ontvangen. Ze is een bijzondere vrouw.

De foto's die gemaakt zijn door fotograaf Ivo van der Bent.

Klik op de foto's om de originelen te bekijken en de foto die is geplaatst bij het artikel.

Maandag 20 augustus had ik een afspraak met fotograaf Ivo van de Bent. Hij kwam in opdracht van de Volkskrant foto's maken voor bij het artikel. Niet bij mij thuis hoor. Ik had afgesproken op de werkplaats/atelier van vriendjes Jan en Piet. Met koffie drinken inclusief duurde het twee uur het gedoe. 2 rolletjes verder, 40 foto's verder was hij klaar. En hij wilde maar dat ik lachte. No way, daar had ik geen zin in! Met zijn toestemming mag ik de foto's gebruiken op mijn site. 

Op zaterdag 1 september ging ik zoals gewoonlijk om acht uur boodschappen doen. In plaats van als eerste naar de broodafdeling te gaan scheurde ik nu meteen met mijn boodschappenkar richting de kranten en tijdschriften. Weird zeg om jezelf in een tijdschrift te zien staan. Heb thuis het artikel doorgelezen. Had ik natuurlijk al eerder gedaan om toestemming te geven. Roos heeft netjes twee dingen veranderd in het artikel. Zoals we afgesproken hadden mocht ik dit aangeven.

Het bezoekersaantal van mijn website schoot het weekend van 1 september omhoog. Logisch met een artikel in de bijlage van de Volkskrant. Ik kreeg door het artikel meerdere mailtjes en berichtjes in mijn gastenboek dan anders.  En ja mijn doel was bereikt..... Iemand mailde me dat hij erg veel steun gehad aan mijn website door het lezen van het artikel. En daar was het me om te doen. Ook heb ik sindsdien met iemand contact met wie ik al jaren geen contact meer had. Heel erg bijzonder allemaal. Ik ben blij dat ik heb meegewerkt!

HOME