ZOEKTIP: Wil je zoeken naar een bepaald onderwerp, kijken of ik er over schrijf. Dat kan door  de Ctrl-toets en de f tegelijkertijd in te drukken en je zoekterm in te typen.

Via Google is mijn site soms moeilijk te vinden en komt men meteen op deze pagina uit. Wil je naar de hoofdindex klik dan hier: home

donderdag 31 december     Klik HIER om naar 2010 te gaan.

dinsdag 22 december     Net thuis uit Amsterdam, bezoek aan de ACTA. Gelukkig hoef ik niet voor de hyperbare zuurstof therapie naar het AMC. Menno liet een kaakfoto maken vanochtend en voor het eerst alleen van de linkerkant van mijn kaak. Dit om te voorkomen dat de rechterkant van mijn kaak onnodig wordt bestraald tijdens het maken van de foto. Netjes! Is voor het eerst.

Op de foto zag het er rustig uit. Vandaag zijn mijn kiezen niet aan elkaar vastgemaakt. Ik moet 5 januari terugkomen. Tandarts gaat overleggen met KNO-arts Smeele in het Antoni van Leeuwenhoek. Misschien dat hij toch het voorstel doet om voor hyperbare zuurstof therapie te gaan, omdat het gat [na trekken van de kies] nog steeds niet wil sluiten.

Poeh een pak van mijn hart vandaag. Morgen dus lekker even weg naar Overijsel. Bellen om alles af te spreken en dan mijn bedje in. Ik ben doodmoe, morgen weer een dag.

zondag 20 december     Weer thuis in Nederland en meteen met je neus in de sneeuw en bibberend over straat. In Spanje blauwe luchten en temperaturen van 17 tot 24 graden. Een aantal keer op het strand geweest voor een paar uurtjes zon en zelfs één keer een duik in zee genomen. Wat een kadootje om samen met vriendin Mary weer te genieten in Spanje. Eerste week vooral rusaten, paar keer een dorp of stad bezocht. Drie dagen naar Madrid met de auto.... wat een wereldstad! Een echte aanrader voor iedereen.

               

Iedere dag in het dorp of elders een terrasje pakken, felle kleuren in het straatbeeld en zomaar een straat in de wereldstad Madrid.

Klik op de afbeeldingen voor een vergroting in een nieuw venster.

Voor de kaakontsteking had ik antibiotica bij me en na een week begon het de goede kant op te gaan. Ik heb nog steeds wel een kaak die linksonder anders lijkt in vorm dan voorheen. Spannend want morgen moet ik naar de ACTA. Tandarts Menno gaat dan twee kiezen aan elkaar vast maken en aan de hand van een foto bekijken of het nodig is dat ik weer 6 of 8 weken iedere werkdag naar het AMC moet om in de zuurstoftank te gaan. Hyperbare zuurstoftherapie om het afsterven van mijn kaakbot weer tegen te gaan. 

Komende week ga ik als het door kan gaan een weekje op een huis passen in De Pol waar Marja en Mary wonen. Dieren iedere dag te eten geven en verder niets. Hoop dat het door kan gaan. Afhankelijk natuurlijk van de uitkomst van het bezoek morgen aan de ACTA.....

dinsdag 24 november     Net uit bed, start de computer, sjips het beeldscherm vertoond kuren. Ik ruil een beeldscherm om en heb nog geen duidelijk beeld. Aai het ligt aan mijn oude computer. Zou het beestje dan eindelijk de geest geven?? Met moeite kan ik nog wat lezen en zien op het scherm. 

Vandaag op vakantie, maar ik zit met een pijnlijk probleem. Vorige week donderdag vertelde ik tandarts Menno in het AVL al dat ik een beetje pijn had in mijn kaak. Dit is per dag erger geworden, veel erger. Ik barstte afgelopen weekend van de pijn. De pijnplek wordt groter en inmiddels doet de hele linkeronderkaak veel pijn. Lekkere bobbel op mijn wang. Het tandvlees tussen mijn kiezen/tanden en wang is inmiddels keihard.

Om negen uur gisteren ochtend de ACTA gebeld. Tandarts was er gelukkig. Menno adviseerde me om meteen antibiotica te regelen bij mijn huisarts. Daarnaast vond hij dat ik het in het AVL moest laten checken nog voordat ik op vakantie zou gaan. Dus AVL gebeld en voor vanochtend om tien uur een afspraak. Getver de getver....

Vanmiddag vlieg ik naar Spanje, drie weekjes weg met maatje Mary. Ik heb er zo'n zin in! Moet de koffer nog wel pakken en van alles en nog wat doen. Dan die vervelende pijnlijke kaak er bij. Gisteren weer met een slaappil in bed 's avonds, anders is het niet slapen met de pijn. Sjips gewoon.

Nou tot over een paar weken dus.

vrijdag 20 november    Vorige week donderdag moest ik voor controle naar het AVL, afspraak met Menno de tandarts. Kijken hoe het staat met het dichtgroeien van het gat van de getrokken kies. Nog steeds niet dicht maar het gaat beter. Hij vertelde dat het logisch is dat een parodontoloog schrikt van mijn gebit. Hij zal ook wel gelijk krijgen dat de kiezen niet te behouden zijn linksonder in mijn gebit.

Maar gelukkig zijn er wel verschillende oplossingen om de problemen aan te pakken. Menno stelde voor om het ijzerdraadje, heel erg dun, niet aan de binnenkant of de buitenkant tegen mijn kiezen linksboven te plaatsen maar om deze te verbergen in mijn vullingen. Nadeel dat je niet meer kan flossen en alleen ragertjes kan gebruiken. Voordeel is dat ik geen last heb van irritatie van mijn tong of tandvlees.

18 december afspraak bij de ACTA om het draadje te plaatsen zodat de bovenste kiezen niet zakken en op hun plaats blijven. Dan wordt er ook weer een foto gemaakt van het gebit en kaak. OP de laatste foto is te zien dat de kaak rap verdwijnt op de plek van de getrokken kies. Dus....dan ook bekijken of ik toch weer de zuurstoftank ik moet om dit te stp[[en. Schrik... weer 6 weken iedere werkdag naar het AMC.....ik zit er niet op te wachten.

zaterdag 14 november     Afgelopen woensdag had ik een afspraak bij de ACTA/Bijzondere Tandheelkunde in Amsterdam. Controle bij de afdeling parodontologie. In mijn hele gebit werd alles nagekeken en nagemeten. Hoe diep de pockets, problemen met terugtrekken van tandvlees, etc. En de uitslag was niet leuk! De baas daar vertelde me dat de kiezen linksonder in mijn mond het niet gaan redden. In december vorig jaar vertelde hij al dat de kies die nu al getrokken is het ook niet zou redden en hij kreeg gelijk.

De kiezen naast het gat gaan het dus ook niet redden. Wat een kutnieuws! Prettig was dat ik alle ruimte kreeg om vragen te stellen, wat ik kon doen, wat verbeteren, etc. Tja roken helpt natuurlijk niet. Maar de grote boosdoener is de bestraling van toen. Er moet nu ook al actie ondernomen worden om de kiezen daarboven allemaal te behouden.

De kies links boven de getrokken kies is al aan het zakken. Kortom de twee achterste kiezen linksboven moeten aan elkaar gemaakt worden om dit te stoppen. Ja lekker dan.... Aan de binnenkant moeten de kiezen verbonden worden met een ijzerdraadje. Kan ook aan de buitenkant om eventueel mijn gevoelige tong te ontzien.

Als de twee overgebleven kiezen onder het begeven dan moeten de drie kiezen daarboven aan elkaar vastgemaakt worden. Dan maar hopen dat de boel niet in z'n geheel gaat zakken boven in mijn gebit. Een oplossing met een ijzerdraadje is de goedkoopste en snelste oplossing kreeg ik te horen. Wat is dan de beste en duurste oplossing wilde ik weten! Kronen bovenin plaatsen. Maar dan nog. 

De man vertelde me dat een brug maken nu geen optie is omdat de kiezen linksonder het toch gaan begeven. Volgens mij was dat ook mijn voorgevoel. Hij vertelde dat natuurlijk ook een 'plaatje' geen optie is ivm mijn gevoelige mond. Implantaten zijn ook uit den boze dus dat wordt in de toekomst een gebit met gaten, moeite met eten en meer van dat soort shit.

In de auto naar huis was ik boos en werd ik verdrietig. Vijf jaar na de ontdekking van de tumor en vier jaar na de behandelingen blijkt dat ik nog steeds te maken heb met de bijwerkingen van de behandelingen. Godverdomme houdt het dan nooit op....... Thuis erg verdrietig. 's Avonds zou ik naar de Toneelschuur voor de première van Toneelgroep Het Volk, maar ik heb het afgebeld. Ik ben onder het dekbed gedoken en had geen zin om er onder vandaan te komen!

Afgelopen vrijdag had ik om twee uur 's middags een afspraak staan in het Antoni bij de tandarts. Controle van de kies die al getrokken is, checken hoe het gaat met dichtgroeien. Ik heb moeten afbellen. Voelde me grieperig en niet lekker. En dat duurt eigenlijk al een week. Dan weer warm en dan weer koud, maar nog steeds geen hyper actieve stoere besnorde Mexicaan in mijn bed.... Althans daar ga ik van uit! 

De afspraak in het AVL staat nu voor aanstaande donderdag om 10 uur 's ochtends.

maandag 9 november     Ik heb de uitslag van de MRI van mijn knie. De meniscus is inderdaad kapot. Met Martien mijn huisarts besproken of ik het laat opereren of niet. Ik zie het nog even aan. Heb er wel veel last van maar eerst ik wil ik op vakantie eind van de maand en daarna beslis ik.

De laatste dagen ben ik ontzettend moe, meer moe als anders. Eén dag iets gedaan en de volgende dag de hele dag op bed. En ik heb nog wel zoveel te doen en wil ook van alles. Helaas gaat het de laatste tijd helemaal niet goed met de vermoeidheid. Het lijkt wel erger te worden. Oh en vorige week werd ik op een ochtend wakker met een opgezette tong... Tja dat was weer nieuw. Het was zelfs zo erg dat ik niet kon praten, ik begon meteen te kokhalzen. Apart! Na een nachtje slapen was de tong weer normaal.

Eind oktober heb ik deelgenomen aan een weekend van Stichting Klankbord. Een weekend voor mensen met/na kanker in het hoofd- en halsgebied. Indrukwekkende verhalen, delen van van alles en nog wat, inzicht krijgen in je eigen situatie, etc. Ik heb tips gevraagd over de kramp in mijn hals. Herkenbaar bij anderen, maar helaas geen tips om het te verhelpen.

'Kanker verziekt je taal' een actie tegen het gebruik van kanker als scheldwoord.

Klik op bovenstaande afbeeldingen om de website te bezoeken en meer te lezen.

In de media hoorde ik over de actie: 'Kanker verziekt je taal'. Een actie van Richelle Laurijssen, 16 jaar oud en zelf doodziek door kanker. Ze ergert zich aan mensen die kanker als scheldwoord gebruiken en is daarom deze actie/website begonnen. Neem een kijkje op haar site door op bovenstaande afbeeldingen te klikken. Indrukwekkend!

Afgelopen jaren heb ik op het internet vaak gezocht naar informatie over mondkanker. Daarnaast ook wel eens gezocht op info over kanker en homoseksualiteit. Gekeken of er contactgroepen waren op het internet. Als je via google een poging waagt om te zoeken kom je alleen maar op honderden pagina's waar het woord kankerhomo wordt gebruikt. 

Toch bleef de vraag in mijn hoofd spelen en kort geleden heb ik daarover gesproken met de Henk Krol, hoofdredacteur van de Gay-Krant. Hij heeft op zijn website een oproep van mij geplaatst. Ik ben benieuwd of er behoefte is aan contact met andere homoseksuele mannen en vrouwen die kanker hebben [gehad]. Inmiddels heb ik twee serieuze reacties binnen. 

vrijdag 23 oktober     De tijd vliegt! Eindelijk even hier wat van me laten horen. Afgelopen maand van alles en nog wat gedaan en meegemaakt. Ik heb in De Pol [bij Steenwijk] op het huis van Mary en Marja gepast toen zij een weekje naar Griekenland op vakantie waren. De meeste mensen kennen het als Eucalyptus Kwekerij Koals. Niet veel gedaan omdat het nogal veel regende. Vooral veel geslapen en uitgerust. 

Met het lijf gaat het zo zo. Na een aantal mislukte pogingen om tot een afspraak te komen met de KNOarts/Kaakchirurg in het Antoni van Leewenhoek Ziekenhuis heeft afgelopen vrijdag de tandarts die ik ook ken van de ACTA Bijzondere Tandheelkunde gekeken naar de plek waar de kies getrokken is. Conclusie: het gat wil nog niet dichten, omdat kaakbot in de weg zit. Menno heeft twee splinters kaakbot die door het tandvlees heen staken weggehaald. Gewoon met een tangetje wat kracht zetten en afbreken. Over vier weken weer controle.

Aangezien het maar niet lukte om mijn huisarts te contacten om de scan van mijn knie te bespreken heb ik uiteindelijk maar een afspraak gemaakt om langs te gaan. Of ik ben steeds te laat om op hem te bellen op het telefonisch spreekuur of ik heb geen puf op de dagen dat hij te bereiken is. De afspraak staat voor 30 oktober. Ik neem aan dat mijn meniscus in mijn linkerknie gewoon kapot is. Zo lang ik maar niet door mijn knieën ga gaat het goed. Doe ik dat wel dan kom ik niet meer omhoog door de pijn. Lastig, vooral lastig!

De zomer is voorbij en de herfst doet zijn intrede.

Ik heb de afgelopen twee weken heel weinig puf. Absoluut ook de invloed van de overgang van de zomer naar de  herfst. Het doet mijn geest niet goed. Wel naar het feest van vriend Jan geweest. Jan werd 60 jaar en dat werd groots gevierd op zondag 11 oktober. Veel mensen, een hele gemoedelijke sfeer, leuke optredens die Jan in tranen brachten. Een mooi kado voor hem.

Morgen ga ik deelnemen aan een weekend van Stichting Klankbord, de stichting die zich inzet voor mensen met/na kanker in het hoofd- en halsgebied. Zo dadelijk weer naar bed en slapen. Morgen en overmorgen moet ik een beetje energie hebben om het weekend door te komen. Gisteren al de gehele dag op bed gelegen om te rusten. Het weekend wordt ook dit jaar [vorig jaar nam ik voor de eerste keer deel] gehouden in een conferentiecentrum in Driebergen. Ik kan me herinneren dat vorig jaar het eten op de zaterdagavond nogal tegenviel. Het viel tegen in de zin dat er weinig rekening was gehouden met mensen die niet makkelijk kunnen eten of niet meer alles kunnen eten. Ik ben benieuwd of het dit jaar beter is geregeld.

Mijn mailbox puilt nog steeds uit van de onbeantwoorde mailtjes. Alleen voor de noodzakelijk telefoontjes maak ik tijd vrij. En neem van mij aan dat ik vind dat ik heel veel meer telefoontjes en mail moet beantwoorden. Helaas is de puf en de energie er even totaal niet. Ik heb afgelopen weken nauwelijks achter mijn computer gezeten. Sorry aan hen die de schoen passen! Het zit er even niet in.....

dinsdag 29 september     Het is al weer een tijd geleden dat ik hier een update heb gegeven, dus dat wordt wel tijd.... Ik ben een weekje bij Mary en Marja in Overijssel geweest. Daar kwam ik er achter dat ik mijn oplader van mijn mobiel was vergeten. Dus even niet bereikbaar voor bekenden. Dan thuiskomen en meteen je bed ik kunnen. Verkouden en grieperig. Geen stoere besnorde Mexicaan hoor, gewoon verkouden en je niet lekker voelen. Daardoor wel dagen op bed gelegen en niet lekker zijn.

Het weekje weg en daarna thuis mijn bed in heeft tot gevolg dat mijn mailbox onderhand ontploft van de onbeantwoorde mailtjes. Afgelopen week moest ik mezelf dwingen om mijn bed in te gaan en niet achter de pc te kruipen. Luisteren naar je lijf heet dat toch? En dat kost me weer zoveel moeite. Toestaan per dag dat je je niet lekker voelt of dat het kwartje op is voor die dag. Met een goed gevoel je bed in gaan 's ochtends of 's middags en dat jezelf ook toestaan. Niet denken aan al die dingen die je nog wilt of moet doen.....pffff wat blijft dat toch moeilijk.

Er is inmiddels een MRI gemaakt van mijn linker knie. Het is me nog steeds niet gelukt om de huisarts te bellen voor de uitslag. Dat ga ik morgen proberen. Eerverleden week heeft de tandarts een kies en tand onder, aan de binnenkant van het geheel, gerestaureerd. De scherpe kantjes zijn er af en het voelt een stuk beter. Gevolg is wel dat mijn tong weer moet wennen aan die verandering en er al snel drie pijnlijke plekken/bultjes op de tong zaten.

Toen Arne bezig was in mijn mond begon mijn linker mondhoek weer te trillen en te trekken. Terwijl hij bezig was probeerde ik uit te leggen dat het de zenuwen waren die weer hun eigen gang gingen. Hij begreep me niet en dacht dat ik zenuwachtig was op dat moment. Uitleggen dat de doorgeknipte zenuwen nu nog steeds voor trillende bewegingen en het scheef trekken van mijn mond zorgen heb ik maar achterwege gelaten...

De plek van de getrokken kies wil nog steeds niet goed helen. Veel pijn gehad van mijn tandvlees wat werd kapot gemaakt door scherpe randjes kaakbot. Wederom twee keer stukjes kaakbot afgebroken die door het tandvlees heen scheurden. Heel pijnlijk en irritant! Maar sindsdien heb ik het idee dat het gat zich beter probeert te sluiten. Niet dat het lukt hoor. Ook nu komt er weer een nieuw stukje kaakbot bloot te liggen omdat het door het tandvlees heen komt...

De afgelopen dagen een aantal keer mijn eten niet binnen gehouden. Ik ben snel misselijk en heb last van maagzuur. 'Sort of' griepverschijnsel. Na gisterenavond mijn eten er uitgegooid te hebben had ik vanochtend honger. Zacht kadetje gegeten. Ik wilde de deur uitgaan maar moest snel maken dat ik weer boven kwam om het broodje weer naar buiten te laten komen. Kut!

Vanochtend afspraak bij het Ingeborg Douwes Centrum met psychologe Kitty. Goed gesprek en veel kunnen delen zoals gewoonlijk. Aan het eind van het gesprek de schok dat we moeten gaan afbouwen met de gesprekken. Ik zat er op te wachten dat dit weer zou gebeuren. Echt een schok! Doodeng om het alleen te moeten doen! Tranen heb ik binnengehouden......

Vanaf donderdag ga ik een weekje op het huis passen van Mary en Marja. De dames gaan tien dagen op vakantie naar Griekenland. Weer een weekje rust voor mij. Geen post, niets van het UWV, rust van telefoon.......... Tot later!

woensdag 9 september     Mijn auto is nog steeds niet in orde. Gisteren kreeg ik een telefoontje dat ik mijn auto kon ophalen maar dat er geen garantie was dat het euvel verholpen was. Nou dat bleek wel:na 500 meter rijden stopte mijn auto er weer mee. Grrrrrr. Sinds vorige week donderdag dus al geen auto en dat is niet goed voor me. Tien keer harder tegen de vermoeidheid oplopen. Afgelopen zaterdagochtend boodschappen doen op de fiets en toen thuis drie trappen op moeten. Tja dat gaat dan helemaal niet. Logisch.

Afgelopen vrijdagmiddag had ik een afspraak staan in het Antoni. Even daar naar de tandarts om de plek van de getrokken kies te laten checken. Geen auto en de mensen die ik normaal even vraag om hulp waren allemaal druk. Ik heb de afspraak afgeld. Zag het even niet zitten om met het openbaar vervoer naar Amsterdam te gaan. Te vermoeiend!

Gisterenochtend had ik een afspraak om negen uur bij het nieuwe La Place restaurant gevestigd in Dreefzicht [naam van het gebouw] bij mij om de hoek. Ik had de website gecheckt en gelezen dat men om negen uur open was. Balen toen we daar om kwart over negen binnen kwamen lopen en we weer weg werden gestuurd. We kregen te horen dat ze pas om 10 uur open zouden gaan. Mmmm en dat kwam ongeloofwaardig over. Toen toch maar naar het strand gereden en in Bloemendaal koffie gedronken.

In de tuin van het Adamas Inloophuis in Nieuw-Vennep staat een groot bord met het logo. Als ik om kwart over zeven 's avonds een foto maak schijnt de zon nog volop..

Klik op de afbeeldingen om een foto van het Adamas Inloophuis te zien in een nieuw venster.

Dinsdag na mijn afspraak dus mijn auto opgehaald om tot de conclusie te komen dat het probleem zich nog steeds voordeed. Thuis niet eerst gaan bellen maar meteen mijn bed in. 's Avonds wilde ik naar de avond voor mannen in het Adamas Inloophuis in Nieuw-Vennep. Gelukkig had ik al afgesproken om met de bus te gaan. Van Haarlem naar Hillegom en daar zou iemand me oppikken. Dat scheelde overstappen en een stuk lopen.

Vandaag zo moe dat ik alleen maar op bed heb gelegen.Vanochtend na het eten van een boterham zat ik even met een vinger in mijn mond te poeren. Het stukje kaakbot wat door mijn tandvlees heen stak sinds het verwijderen van mijn kies zij spontaan KRAK en brak af. Auw! Het stukje dat af was gebroken verdween onder mijn tong links. Ik heb geprobeerd om met een vinger weg te halen, maar dat is niet gelukt. Spoelen met water en uitspugen, het stukje was verdwenen. Ik voelde met een vinger dat er nog een vlijmscherp stukje uitstak. Dat heb ik zelf met een beetje kracht afgebroken.

Vandaag wel alle tijd om na te denken over wat er gisteren is besproken/gebeurd in de mannengroep. Weer erg indrukwekkend. Iets wat ik in verband met privacy hier natuurlijk niet kan vermelden.

donderdag 3 september   Vorige week was ik bij Mary en Marja in Overijssel. Een weekje met een aantal dagen lekker de zon. En dan is het daar genieten in hun grote tuin. Beetje tutten, luieren, dagje naar de sauna, in de aarde wroeten, etc. Een kadootje! Veel gelachen en lol gemaakt met het bordspel Barricade. Een variant op het spel Mens-erger-je-niet. 

Mijn plek van de getrokken kies wil nog niet dicht. Er komt soms nog een stinkende massa uit het gat als ik het schoonmaak met de spuit gevuld met lauw water. Jak! Daarnaast vorige week veel last van mijn rechterarm gehad. Zo erg zelfs dat ik een glas wilde pakken maar dat mijn onderarm en hand neerklapte en het glas niet konden grijpen. Mijn linkerhand tintelt als een gek en dat irriteert me mateloos. 

In de sauna lukt het niet om even te zwemmen in het zwembad. Te veel pijn in mijn armen en nek. Alleen al mijn hoofd boven water houden was een ramp. Toch heb ik het idee dat het met mijn kies iets beter gaat. Dus de hoop dat het vanzelf goed gaat komen is er.

Afgelopen dinsdag moest ik even naar mijn eigen tandarts voor controle. Hem gevraagd wat scherpe randjes weg te slijpen omdat mijn tong daar last van heeft. De scherpe randjes zorgen er nog steeds voor dat er irritatie ontstaat op mijn tong en dat duurt heel erg lang eer dat weer verdwenen is. Volgende week terug om even twee plekjes te laten bijwerken.

Mijn oude auto vertoont rare kuren dus heb ik net de auto naar de garage gebracht. Het beestje stopt er mee als je een stoplicht nadert en is dan met moeite weer aan de praat te krijgen. Lastig voor mij maar vooral voor mensen die achter me in de auto zitten. Ben benieuwd wat er aan de hand is. Misschien tijd om eens een andere auto te kopen?

Morgen moet ik om twee uur 's middags naar het Antoni om even naar de lege plek van de kies te laten kijken. Dus dat zijn dan weer twee bezoekjes aan tandartsen deze week. Zo dadelijk even de huisarts bellen om de huisapotheek weer aan te vullen. Dan zit de week er weer op en blijf ik het weekend lekker thuis in bed. Ik ben moe!

vrijdag 21 augustus     Vanochtend moest ik voor controle KNO naar het Antoni van Leeuwenhoek. Maar het voelde meer als een een afspraak om te laten kijken naar mijn gebit na het trekken van de kies een week geleden. Er gaat iets niet goed namelijk, dat voel ik en dat ruik ik.

De afgelopen week braaf de antibiotica ingenomen om te zorgen dat het goed zou gaan maar helaas. Het is nog steeds een gat waar de kies heeft gezeten en aan de binnenkant scheurt mijn tandvlees stuk over een scherp randje kaakbot. En dat doet pijn! Ik rook ook dat er een smerige geur uit het gat kwam. Kwestie van even met je vinger voelen en dan ruiken! Jak wat smerig. Woensdagavond tijdens het poetsen heb ik een heel klein ragertje gepakt en een gevoeld in het gat. Wow wat een stinkende massa kwam er uit. Pus? Ontstoken? Ik wist het niet, maar dat het niet ok was dat wist ik wel!

Ik heb heel voorzichtig al de troep verwijderd. Het ragertje ging er zo diep in dat ik voelde dat ik op het kaakbot zat. Brrrr. Als laatste met de gel tegen ontstekingen het gat schoongemaakt. Wist even niet wat anders te doen. Donderdag en vrijdag dat maar een aantal keer herhaald. Vanochtend dus naar het AVL en ik wist dat arts Smeele die hier in Haarlem de kies heeft verwijderd daar ook aanwezig was.

Vandaag controle KNO in het Antoni van Leeuwenhoek. Het volgende probleem dient zich weer aan: probleempje met mijn gebit!

Aan de balie vroeg ik of ik kon geholpen worden door deze arts. Geen probleem zoals altijd. Maar het gevolg was wel dat ik meer dan een uur moest wachten. De medewerkster vertelde al aan de balie dat hij wel net met een nieuwe patiënt bezig was. En dat betekent natuurlijk dat net zoals bij mij de eerste keer alles wordt onderzocht en besproken. En dat neemt veel tijd in beslag. Wachtend aan een tafel in de polikliniek stond er opeens een vrouw voor me die me dag zei. Herkende haar niet en ze zei: 'tandarts'. De assistentie van mijn mijn tandarts in Haarlem. Maf dat je iemand niet kan plaatsen als de bekende witte jas niet in beeld is. Was met haar in gesprek toen de arts me riep om mee te komen naar een behandelkamer.

Hij vroeg meteen hoe het met de kies ging, dus ik vertelde. Kon meteen plaatsnemen en hij keek er naar. Tja duidelijk dat het nog steeds open was en dat het kaakbot door het tandvlees heen kwam. Zoals ik al wist vertelde hij dat dit een bekend probleem is in bestraald gebied. Hij adviseerde om het heel veel schoon te maken en wilde dat ik even bij de mondhygiëniste van het AVL langs ging. Ik moest hem vragen of de controle nu ook was gedaan voor mijn mond. 'Ja alles ziet er verder rustig en schoon uit in je mond', was zijn antwoord. Oh ok zei ik en verliet de kamer. 

'Het zal een keertje gewoon goed gaan',  dacht ik terwijl ik weer plaatsnam aan een tafel in de polikliniek. Wat een gedoe weer. Maar ja ik wist al dat dit een probleem zou kunnen worden na het trekken van een kies in bestraald gebied. Maar toch weer een tegenvaller. De zoveelste keer de gedachte: ach het volgende is weer aan de hand. 

Ik werd geroepen door Heleen en na even een babbel keek ze in mijn mond. Duidelijk dat het gat niet wilde dichten. Ook zij keek even naar het scherpe randje kaakbot dat door het tandvlees heen kwam. Ze pakte een tandenborstel en een spuit met een krom smal uiteinde. Ze zoog het ding vol met water en deed voor hoe ik na eten steeds het gat moet schoonspoelen. Ze zei dat er weer troep uitkwam en dat merkte ik ook door opeens een smerige rare smaak ik mijn mond. Met de tandenborstel die zachter dan zacht is moet ik heel voorzichtig over het gat en tandvlees heen gaan met gebruik van de gel tegen ontstekingen. De tandenborstel past precies dwars in de opening in mijn gebit waar de kies heeft gezeten. De borstel mag ik alleen hiervoor gebruiken en niet voor de rest van het gebit.

Het moet iedere week gecontroleerd worden. Maar ik ga een een paar dagen weg en de mondhygiëniste gaat twee weken op vakantie. Over twee weken moet ik het laten controleren door Menno van de ACTA die vrijdagmiddag ook werkzaam is in het AVL. En de week daarna op controle bij arts Smeele..... Tja de kanker is weg. Vijf jaar geleden al weer. Maar dit is weer het volgende waar we mee bezig gaan. En dat zullen veel mensen in de zelfde situatie herkennen als ze het lezen. Grrrr!

zondag 16 augustus     Het is al weer zondag. Mijn kaak doet nog steeds pijn al is de bobbel wel inmiddels kleiner geworden. Het gat waar de kies heeft gezeten geeft een rare vieze smaak in mijn mond. De hoofdpijn was de eerste dagen heel erg aanwezig maar ook dat is minder aan het worden gelukkig. De smerige antibiotica neem ik braaf op tijd in. Afgelopen dagen met een handtandenborstel gepoetst en vandaag voor het eerst de elektrische gebruikt. Het gebruik van ragertjes levert bloedend tandvlees op. Bah.

De afgelopen dagen veel geslapen. Gisterenochtend ben ik om 11 uur weer gaan slapen na de boodschappen en ik werd pas om vijf uur 's middags wakker. Al een week ligt mijn buurman weer dwars met harde muziek. Vorige week gaan vragen of het zachter kon. Stoned als een garnaal of met een gezicht wat raar staat van andere troep ging de deur open. Niet omdat ik aanbelde want die gek heeft zijn deurbel uitgezet. Dus maar kloppen op de deur. Vriendelijk de vraag van mijn kant of de muziek wat zachter kan [na muziek van elf uur 's ochtends tot drie uur 's middags geeft weer eens een foute reactie. Helaas een gewoon gesprek gaat niet met deze jongen. Jammer.

donderdag 13 augustus     Vannacht heel erg slecht geslapen. Half elf het bed in en om twaalf uur maar weer het licht aan. Zenuwachtig voor vandaag? Absoluut, maar ik kreeg ook een verdrietig telefoontje van Mary en Marja. Hun nieuwe poes Kwibus was doodgereden voor de deur terwijl zij beiden in Leiden waren. Zo zielig voor ze. Ook deze poes kwam op een bijzondere manier op hun pad. Waarom overkomt hun dit nu in drie maanden tijd voor de tweede keer?

Net wakker en inmiddels aan een kopje koffie. Het zonnetje komt op. Helaas geen geschreeuw van meeuwen in de lucht. Oh en gisteren bladerde ik even in de supermarkt door het Haarlems Dagblad. En wat lees ik: in Haarlem Noord is er overlast van meeuwen. De gemeente wordt opgeroepen om iets te doen aan die overlast. Er is zelfs een website: www.meeuwenoverlast.nl na overlast in de gemeente Leiden. Even een kijkje genomen op de website. Naast de opengescheurde vuilniszakken vinden ook sommige mensen het geschreeuw van de dieren erg vervelend. Mmm en ik geniet daar juist van.

Net pillen ingenomen en de antibiotica weer opgelost in een klein beetje water. Ik moet weer kokhalzen van dat smerige spul. Bah wat vies. Zo dadelijk douchen en aankleden en zorgen dat ik op tijd ben in het Kennemer Gasthuis. Moet eerder aanwezig zijn om alle ausweis [legitimatie/verzekering/etc] te regelen. Ben trouwens benieuwd of de cd-rom met foto van mijn gebit in de brievenbus ligt. Tot nu toe nog niets gevonden. Nou en dan maar de spuit er in voor de verdoving en trekken die kies. Duimen dat het ding er in één keer uitkomt. Brrrr.

De kies is getrokken. Ik was ruim op tijd aanwezig en melde bij de balie om gegevens te checken. Ik moest naar de eerste etage. Een nieuw en mooi gedeelte van het ziekenhuis. Meldde me aan de poli balie. Mijn dossier werd gepakt en ik zag een cd-rom in het dossier van het AVL. Gelukkig. Thuis zou ik ook een cd-rom krijgen maar deze heb ik nog steeds niet ontvangen. De dame aan de balie checkte of ik met de antibiotica was begonnen. Vroeg me om een verwijzing. Ik had alleen een brief van mijn mondhygiëniste bij me en deze werd gekopieerd.

De spuiten voor de verdoving liggen samen met een aantal spiegeltjes al klaar.

Klik op de afbeeldingen voor een vergroting in een nieuw venster.

Na een tijdje in de volle wachtruimte werd ik geroepen en ik liep mee met iemand naar een kamer om OPG foto's te maken. De vrouw nam plaats o[ een stoel en ik mocht blijven staan. Ze begon vragen te stellen en al snel zei ik: nou het lijkt me verstandig als je even mijn dossier er bij pakt en leest. Daar staat alles in inclusief een cd-rom met OPG dus dat is niet nodig. En ik nam plaats op een stoel buiten de kamer naast de deur. Lekker mondig hè! Tja...

Wachtend in de gang kwam arts Smeele er aan en riep tegen de dame dat een OPG niet nodig was! 'Heb ik al gezegd', riep ik. Ik kon meekomen naar een kamer met tandartsstoel. Kaakchirurg Smeele ken ik het het Antoni van Leeuwenhoek. Daar werkt hij ook. Een jonge vrouw geheel gekleed in een soort van operatie outfit zei dat ik meteen plaats kon nemen. Deed ik niet want ik weet dat het nog wel even kan duren voor een arts binnenkomt. Ik keek rustig rond en maakte een paar foto's. 

Arts Smeele kwam binnen, liep naar de computer met de laatste OPG op beeld. Ik gaf aan dat de tweede kies linksonder verwijderd moest worden. Hij reageerde verbaasd omdat in de brief van de mondhygiëniste stond dat het om de derde kies ging. Uhhh tja. Nee de tweede kies want die doet pijn en zit al helemaal los. Uit mijn dossier maakte hij op dat de kanker inmiddels vijf jaar geleden was. 'Nou je hebt geluk gehad dat alles is goed gekomen hè', zei hij. Ik antwoordde met een zachte ja en dacht meteen: ja de kanker is weg maar daarna. Je moet eens weten hoe ik daar over denk.

Plaatsnemen in de stoel, eerst even mijn lippen goed insmeren met vaseline, achterover en twee verdovingsprikken... Tijdens het wachten kreeg ik uitleg over wat wel te doen en niet te doen na het trekken van de kies. De jonge vrouw lepelde de tekst op alsof er een bandje was geprogrammeerd. Ik reageerde er op en moest lachen. 

Ik werd ingepakt, steriele blauwe doeken over mijn mond en ogen. Jak. De kaakchirurg kwam binnen. De linkerkant van mijn mond voelde inmiddels verdoofd en mijn tong was dik. Hij pakte een tang en zette deze op de kies. Auw was mijn reactie. Dus er werd nog meer verdoving ingespoten. De kies kwam er in één keer heel uit en na een hechting kon de stoel weer rechtop. Ik stond te trillen maar op de vraag of het ging antwoordde ik volmondig ja. Wegwezen dacht ik. Vroeg of ik de kies mee mocht nemen. Tuurlijk was het antwoord, het is je eigen kies. Bah wat een smerig ding om te zien.

Andere pijnstillers hoefde ik niet te halen want ik gebruik toch al Tramadol. Wel even daar in de apotheek een ijs-pack gehaald. OP weg naar huis moest ik met een doekje steeds slijm en bloed van mijn mond vegen. Een uur met ijs op mijn kaak aan tafel gezeten, weerd de antibiotica genomen en mijn bed in. Om twee uur 's middags werd ik wakker van de pijn in mijn mond en een enorme hoofdpijn. Op mijn kaak zat inmiddels een enorme bobbel.

dinsdag 11 augustus     Gisterenochtend de wekker gezet om op tijd wakker te zijn. Om even over acht uur 's ochtends de auto in op weg naar de apotheek. Van de tandarts in het Antoni van Leeuwenhoek heb ik per post het recept gekregen voor de antibiotica die ik moet slikken, omdat as donderdag de kies getrokken gaat worden.Bij de apotheek vraagt één van de bekende dames me heel aardig of ik de capsules om te slikken wil of de oplospillen. Ze laat de slikpillen zien....mmm wel heel erg groot. Ik kies voor de oplospillen!

Na wat boodschappen gedaan te hebben ga ik naar huis en bel het Antoni. Mijn geheugen zegt me dat ik al voor de ingreep donderdag moet beginnen met de antibiotica te slikken. Maar hoe lang vooraf weet ik niet meer. Ik bel het Antoni en via via krijg ik een aardige mevrouw aan de telefoon. De tandarts is niet aanwezig op maandag. Een arts krijgt ze niet aan de telefoon. Ze zal verder informeren en me vandaag terugbellen.

Daarna bel ik naar het Kennemer Gasthuis hier in Haarlem om te informeren of de laatste OPG-foto [foto van mijn gebit] inmiddels is ontvangen. Nee dus, de foto staat niet in de computer en er zit ook geen Cd-rom in mijn map. Ik bel dus terug naar het Antoni van Leeuwenhoek en het lukt me nu om een medewerkster, die ik herken aan haar stem, aan de telefoon te krijgen. Ze werkt op de polikliniek KNO en haar lukt het wel om ten eerste antwoord te geven op de vraag wanneer te beginnen met de antibiotica. Altijd even behulpzaam en aardig!

Op mijn tweede vraag, de OPG foto is niet ontvangen in het Kennemer Gasthuis, verbindt ze me meteen door met meneer Henk van radiologie. Ik ken hem van eerdere vragen, hij zal mij natuurlijk niet kennen. Ik word met hem doorverbonden en door zijn eerste reactie moet ik enorm lachen... 'Meneer Stolvoort, toch niet weeeeer de vraag over de OPG!!!! 

Ik lach me echt suf! Hij vertelt me dat de foto op een cd-tje al lang is verzonden, dat hij van wel zes kanten de vraag heeft ontvangen om het op te sturen, dat ik voortaan alleen zo'n vraag aan HEM moet stellen, etc. Hij verstuurt de foto opnieuw naar het Kennemer Gasthuis in Haarlem en stuurt de foto op een cd ook naar mijn huisadres. Voor alle zekerheid, zodat ik deze mee kan nemen naar het ziekenhuis donderdag. Wat is het toch een aardige man! Zo passend in het Antoni. Echt!

Dinsdagochtend wakker worden en mijn ramen open. In de verte het geluid van schreeuwende meeuwen. Zo mooi dat het me doet denken aan een moment jaren geleden.

Anderhalf uur later nadat ik ook mijn mondhygiëniste heb gebeld zit het werk er weer op. Zucht. Ik bel nog even wat privé en daarna is het kwartje voor deze dag echt op. Het bed in en slapen!

Net zoals gisteren wordt ik dinsdag ook wakker om zes uur door het gejoel van de wekker. Koffie zetten en pillen innemen. De computer opstarten en aan het tafeltje gaan zitten. Het raam in de woonkamer gaat wagenwijd open en ik staar naar een grijze lucht. Ik lees als eerste even bij op de website van Marga die net een tweede PDT/laser behandeling heeft moeten ondergaan in het Antoni van Leeuwenhoek. Ik hoor buiten meeuwen schreeuwen in de lucht. Tranen biggelen over mijn wangen. Het schreeuwen van de meeuwen in de stille ochtend zet me aan het denken. Ik staart voor me uit.

Ik voel een leegte van binnen en er gaat van alles door mijn kop. Het verhaal lezen van Marga doet me denken aan mijn eigen PDT-behandeling. Haar woorden doen me aan mijn eigen verhaal denken en dat roept emotie op. 

Het schreeuwen van de meeuwen doet me opeens denken aan een jaar of zeven geleden. Zeilen naar Engeland naar het plaatsje Lowestoft. Vanuit de haven in IJmuiden zeven uur 's avonds vertrekken om de volgende ochtend om zeven uur de haven in Engeland binnen te zeilen. De volgende ochtend was ik om vijf uur wakker en heb me aangekleed om aan de wandel te gaan. Op het industrieterrein was er nog niets in beweging, de lucht van vis was nadrukkelijk aanwezig, uitzicht op zee en heel heel veel schreeuwende meeuwen in de blauwe lucht. Daar heb ik een half uur gezeten, gekeken en geluisterd naar al die meeuwen...... Daar moest ik aan denken vanochtend. 

Ik zal zo blij zijn als mijn kies donderdag eindelijk getrokken wordt. Echt blij, ik kan niet wachten. Er zit echter ook een hoop emotie bij merk ik. Alleen al afgelopen tijd iedere dag nog meer pijn in mijn mond. Plus de pijn in mijn rechterarm nu, het irriteert me mateloos! Opzien tegen de ingreep, de pijn van alleen al de verdovingspuiten. De emotie van afsche3id nemen van een kies na de bestralingen. Voorbereid al jaren maar toch...  

Vanochtend koffie gedronken bij vriendje Jan. Ik was er rond acht uur 's ochtends. Lekker zitten praten over van alles en nog wat. Jan heeft foto's laten zien van een kist die hij heeft gemaakt voor de moeder van de Kruijvers. Een lijkkist dus voor alle duidelijkheid. Prachtig beplakt dit keer met allemaal foto's. En nog mooier hoe Jan dan vertelt over een aantal dingen die er allemaal gebeurde. Dingen tijdens de opbaring en tijdens de uitvaartplechtigheid. En dan gaat het om de emotie van mensen die hem zo ontroeren en dat hij heeft mogen helpen. Zo bijzonder dat is gewoon niet uit te leggen...

zaterdag 8 augustus     Ik ben weer thuis... en het bevalt me niet om hier binnen te komen. Jammer dat op het huis passen in Hoorn er al op zit. De drie weken zijn omgevlogen, niet normaal gewoon. Ik heb niet veel uitgespookt in Hoorn. Het weer viel een beetje tegen en dat was jammer. Toch wel veel in de tuin gezeten een echte luxe.

En toen was het 29 juli: de sterfdag van Gaby. Ik was 's ochtends om half zes wakker en ben naar beneden gegaan om koffie te zetten. Steeds keek ik op de klok om te zien hoe laat het was. De minuten op de klok kropen voorbij. Mijn iPod gepakt en met een kop koffie gaan zitten aan tafel. De muziek die tijdens de uitvaart van Gaby werd gedraaid afgespeeld. Al snel biggelden tranen over mijn gezicht. Een jaar geleden al en wat mis ik die vrouw nog steeds. Na zevenen Jan even gebeld. Even horen hoe het met hem ging. Delen. Praten over Gaby.

Om acht uur gaan douchen en even bloemen gehaald. Ik kon dan niet even naar het graf van Gaby maar ik vond dit de dag om even langs het graf van Wonny te gaan. Wonny die na borstkanker in 2007 is overleden en in Hoorn begraven ligt. Wonny was een collega van me bij KPN. Op haar graf een grote bos witte rozen geplaatst. 

In het huis in Hoorn is er een nieuwe keuken. Lime groene tegels met bijpassende fluitketel. Op de kop van de haven zit ik op 29 juli koffie te drinken en een croissant te eten.

Klik op de afbeeldingen voor een vergroting in een nieuw venster.

In Hoorn zou ik een rat verzorgen, voorzien van eten en drinken en een schoon hok iedere week. Het beestje was al een tijd ziek. Gezwel tussen haar achterpootjes. Zaterdag dat ik in Hoorn aankwam meteen naar het beestje haar kooi. Ze lag op een trappetje in haar hok, de achterpootjes tussen de spijltjes door en het kon geen kant op. Zielig! Voorzichtig haar van het trappetje gehaald. Het beestje pieptje bij iedere ademhaling. Lang heeft het niet geduurd. Zondag kwam ik na het slapen 's middags beneden en wilde het beestje even aanhalen. Ik schrok opeens want ze lag al dood in haar kooi.

Maandag dus een begrafenis van de rat in de tuin. De oudste zoon kwam naar huis om het beestje een plekje te geven in de tuin. Z'n rat, gewikkeld in een witte handdoek, in de aarde gelegd. Aandoenlijk om te zien....

In Hoorn zijn Mary en Marja langs geweest en een nachtje blijven slapen. Heel erg gezellig. En natuurlijk het spelletje Baricade spelen. Keer op keer werd ik door de dames ingemaakt. Rotspel is het eigenlijk. Zie het maar als variant op 'Mens erger je niet'. Veel gelachen! Zondagochtend na het ontbijt even Hoorn in geweest. Rondgelopen en koffie op het terras aan de haven.

Maar nu weer thuis en komende twee weken staan weer in teken van het lijf... Het gewone leventje gaat weer beginnen. Donderdag de kies er uit, Afspraak bij het Ingeborg Douwes, volgende week huisarts om te overleggen over de knie en ook controle KNO in het AVL. Maandag even bellen om een afspraak met de mondhygiëniste te verzetten. In één week twee keer wroeten in mijn mond is me te veel. 

En natuurlijk ligt er een stapel rekeningen om betaald te worden. Oh en ik moet een aantal mensen bellen. De één gewoon om even bij te praten, de ander om een afspraak te maken, iemand succes wensen ivm operatie in het Slotervaart, etc. We zijn weer thuis.

Maar toch ook blij, zo blij dat ik na drie weken thuiskom en eindelijk eens geen enveloppe met het logo van het UWV in de brievenbus vindt. Dat doet weer goed! Zo goed!!!!

vrijdag 17 juli     Even thuis om de rekeningen te betalen en even hier iets te schrijven. Ik pas op een huis in Haarlem Noord en morgen ga ik naar Hoorn. Op het huis passen van een oud-collega bij KPN.

Wat wil ik eigenlijk zeggen hier? Mmmm weet even niet veel. Tja dat mijn kies nog steeds niet is verwijderd. Straks ga ik het Antoni bellen om stampei te maken. Het duurt me allemaal te lang. Ik zou gebeld worden maar ik hoor maar niets. De kies irriteert enorm en komt steeds losser te zitten. Tuurlijk werken de pijnstillers deels. Maar blij word ik er niet van.

Nu maar hopen op mooi weer. Verheug me er wel op om 's ochtends weer een kopje koffie te drinken aan de haven in Hoorn. Verder rust, geen telefoon, geen rekeningen, geen nieuws van het UWV, etc.

Dus hier even een tijdje geen nieuws. Tot later.

zaterdag 4 juli     Afgelopen dagen op huis gepast van Linda en Evert. Heel erg leuk huis in de Haarlemmerliede met uitzicht over de weilanden.Zie dagboek vorig jaar voor foto's. De vermoeidheid van de Toneelschuur was nog niet geheel verdwenen. Ook afgelopen week met het mooie weer twee dagen gehad dat ik echt binnen ben gebleven. Te moe om iets te ondernemen.

Maar wat heb ik genoten van 's ochtends buiten in de zon met een kopje koffie, krantje, rustig wakker worden. Poes Piet die kwam aanwaaien voor vers eten. Leuk beest. Lekker films kijken liggend op de bank. Linda en Evert heb ik al de tip gegeven dat ze volgend jaar vier [!] weken naar Timboektoe moeten gaan om daar lekker te wandelen. Het was natuurlijk ook prachtig weer. Wat een kadootje afgelopen twee weken. En dan die Nederlanders die al weer beginnen te zeuren dat het té warm is....

Ik heb veel aan Gaby gedacht. Vorig jaar nog ben ik haar thuis gaan ophalen voor een kop koffie in de Haarlemmerliede. Toen we via Spaarndam reden wilde ze stoppen bij de viswinkel. Wat te eten halen! Dat hebben we toen in de tuin opgegeten. Al weer een jaar geleden.... snik.

Sinds een aantal weken heb ik niet alleen pijn in mijn linkerarm door de nekhernia. Als ik mijn hoofd beweeg krijg ik nu ook pijnscheuten in mijn rechter bovenarm. Strange, De kies is nog niet getrokken......... Sinds afgelopen week zit er nu een bobbel op mijn kaak. De pijn is meer geworden. Mijn knie hebben we ook nog. Die schiet steeds vaker in een stand dat het auw doet. Allemaal van die dingen.

Maar waar heb ik het over.... als ik me bedenk dat andere mensen veel slechter nieuws hebben vernomen. Iemand blijkt een gezwel in de hersenen te hebben, de ander gaat voor een tweede PDT-behandeling en een ander komt al heel jong te overlijden door hartfalen. Waar heb ik het dan over....

Ja de kies doet pijn, mijn arm doet pijn, ik blijf binnen omdat ik te moe ben om de deur uit te gaan en mijn knie doet pijn. Is dat alles? Goed om even te relativeren.

dinsdag 23 juni     Ik ben eindelijk weer een beetje in mijn oude ritme terug. De optredens in de Toneelschuur waren een succes. Haast alle dagen uitverkocht! Alles bij elkaar wel heel erg vermoeiend. Overdag de hele dag op bed om 's avonds de deur uit te kunnen. Geen puf om andere dingen te doen. M'n emailbox loopt over van de onbeantwoorde mailtjes.

Ik heb nog geen telefoontje gehad van  de tandarts in het AVL. Vandaag maar even zelf bellen om te kijken of er al overleg is geweest over het trekken van de kies. De kies doet inmiddels veel pijn en irriteert enorm. Afgelopen week ook veel pijn in mijn tong. De boel staat weer eens flink in brand en het wil maar niet weg. Het gebruik van Daktarin wil niet echt helpen. Het lijkt wel of de Daktarin steeds slechter werkt. Eten gaat wel maar doet enorm veel pijn in mijn mond. 

Van justitie heb ik ook nog niets vernomen. Raar want ik zou geïnformeerd worden of justitie de mishandeling zou voor laten komen of niet. Deze week ook hen maar bellen. Ik ben benieuwd!

Ik mag vanaf vandaag op het huis van Linda en Evert passen. Leuk want het wordt goed weer. Oh en niet vergeten dat ik iedere dag poes Piet een bakje eten geef.

vrijdag 29 mei     Woensdag heb ik eindelijk even gebeld met het AVL om een afspraak te maken met de tandarts daar. Vanochtend kon ik om 10.00 uur terecht bij tandarts Timmers. Altijd even vriendelijk en duidelijk in de uitleg.

Vriend Jan kwam me op negen uur ophalen. Mijn eigen auto was in de garage ivm de herkeuring en er moest nogal wat gesleuteld worden eer ik er weer mee de weg op kon. Jan reed weer een route naar het Antoni die ik nog nooit gereden had. Files en stoplichten ontwijken en lekker doorkarren. Op de dijk bij Zwanenburg zei Jan: Jeetje wat heb ik toch vaak deze weg gereden naar het Antoni van Leeuwenhoek. Jan is ontelbare keren richting het AVL gereden.

We waren om kwart voor tien in het ziekenhuis. Keurig op tijd. Jan zijn eerste keer in het AVL na het overlijden van Gaby. Ik meld me bij de balie en we nemen plaats in de polikliniek. Opeens wordt er geroepen: Meneer de Jong.... Gaby heette de Jong. Jan schrok en veerde op. Tot drie keer toe galmde deze naam door de poli. Meneer de Jong was niet te vinden. Toeval? Jan vertelde dat hij ook vaak als meneer de Jong werd aangesproken. Toeval vandaag? Nee dat bestaat niet.

Even later werd ik geroepen door tandarts Timmers. Ik dacht dat Menno Krap, bijzondere tandheelkunde van de ACTA, er ook zou zijn. Helaas werkt hij alleen 's middags op vrijdag. Sjips. Tandarts Timmers uitgelegd dat ik advies wilde over het trekken van de kies. Ik liet hem de brief lezen die ik mee had gekregen van mijn eigen mondhygiëniste. Hij stelde voor om eerst even een foto te maken van mijn gebit om te bekijken hoe ver het staat met de ontsteking rond de kies waar het om gaat. 

De OPG [Orthopantomogram is een overzichtsfoto van je gebit en kaak] was snel gemaakt. Daarna terug naar de tandarts. We hebben samen naar de foto gekeken en de kies/kaak vergeleken met een foto uit 2005 en 2006. Tja de zwarte plekken rond de kies zijn erger geworden. Ook tussen de wortels is te zien dat er een stukje weggevreten is. Dus zijn advies om inderdaad maar de kies te verwijderen voordat andere kiezen ook gaan ontsteken. Maar allereerst wilde hij ook nog overleggen met radioloog Hoebers. Daar had ik zelf helemaal niet aan gedacht. 

OPG foto van mijn gebit en kaak die vandaag gemaakt is het het Antoni van Leeuwenhoek. De 2e kies rechtsonder op de foto is de kies die verwijderd gaat worden.

Klik op de afbeeldingen voor een vergroting in een nieuw venster.

Daarna gaat de tandarts overleggen met arts Smeele die \wel in het AVL als in het Kennemer Gasthuis in Haarlem werkt. Meneer Timmers gaat me een mail sturen na overleg en dan krijg ik advies waar ik terecht kan. Dan krijg ik ook het recept voor de antibiotica. Eerst een paar dagen pillen slikken om ontstekingen tegen te gaan na de ingreep. Ik weet dat het moet gebeuren maar ik heb er helemaal geen zin in. Besloten om de ingreep sowieso eind juni te plannen, niet eerder! Tandarts Timmers stelde voor om de ingreep in het Kennemer Gasthuis in Haarlem te laten uitvoeren. Voor mij veel makkelijker.

Met Jan op het dakterras koffie gedronken. Jan natuurlijk met een saucijzenbroodje! Dat is vaste prik voor Jan als ie in het Antoni is. Op het dakterras in de felle hete zon zitten kletsen met de beker koffie. Daarna richting Haarlem en Jan zette me af bij de garage om de auto op te halen. Helemaal top! Geen gedoe met fietsen en de fiets achter in de auto moeten proppen. Daarna even een boodschap gedaan en medicijnen halen bij de apotheek. 

Nu net thuis en even achter de computer gekropen. Een kop thee staat dampend naast mijn toetsenbord. In mijn mailbox heb ik de foto van mijn kaak van vandaag. Tandarts Timmers stuurt foto's op zodat ik deze kan doorsturen naar mijn eigen tandarts en mondhygiëniste.

Zo mijn bed in en slapen. Ik ben doodmoe!

dinsdag 19 mei     Het is me nog niet gelukt om een afspraak te maken met wie dan ook om de kies te verwijderen. Ik heb er even geen zin in. Vanochtend vroeg naar de huisarts voor twee dingen: Ten eerste om het recept te regelen voor een nieuwe dosering pillen die de psychiater in het AVL heeft geadviseerd. 

Ten tweede heeft huisarts Martien naar mijn knie gekeken. Ik ben er door heen gegaan de week voor koninginnedag en sindsdien schiet er soms een pijn in als ik een blijkbaar verkeerde beweging maak. Uitslag: scheurtje in mijn meniscus. Sjips ook dat nog. De ervaring dat er iedere negen weken wel weer iets mis gaat wordt weer eens bevestigd. Nu weer de knie naast de kies die verwijderd moet worden. Eén voordeel: de knie heeft niks met kanker te maken.

Aan m'n meniscus wordt even niks gedaan. Zeven/acht weken aanzien, want meestal gaat het vanzelf over. En daar hoop ik natuurlijk op!

De recherche heeft de verdachte [lees gewoon de schuldige die me heeft geslagen] gehoord. De zaak [mishandeling, zie dit dagboek 28 februari] is nu overgedragen aan justitie. We wachten af of justitie dit gebeuren laat voorkomen of niet. Ik ben benieuwd!!!

Ohh en nog niet verteld dat ik gebeld heb met justitie voor meer informatie over mijn zaak, maar helaas mogen ze me geen inhoudelijke informatie geven. Ik kreeg te horen dat justitie mij over drie/vier weken laat horen of de zaak voorkomt ja of nee. Ik ben benieuwd! Als het niet tot een zaak komt, wat ik onterecht zou vinden, heb ik er nu al wel de lol van! Ik zie die eikel iedere zaterdag in de supermarkt en de angst om hem tegen te komen is omgeslagen in een vette lach. De rollen zijn voor mijn gevoel omgedraaid! Hij zal nu iedere keer als ie me ziet denken aan wat hem misschien nog boven het hoofd hangt. Dat zal de hufter leren! Ik geniet er van!

Met de belastingdienst moet ik ook nog één en ander regelen. Ik kom er maar niet aan toe. Deze week ben ik gewoon te moe. Afgelopen week ook gezeild en dat viel me erg tegen. Het is zo vermoeiend dat het me moeite kost om er echt van te genieten. Maar ik geef dat nog niet op! Gewoon weer proberen en anders indelen van de energie. Dat ga ik echt proberen. Ik mocht meezeilen met iemand die ik via het internet heb leren kennen. Heel erg aardig.

Het lukt me weer eens niet om de mail in mijn mailbox te beantwoorden. Ik wil het zo graag doen maar er komt niets van terecht. Wat wel lukte, en wat ik dan even veel belangrijker vind om te doen, is contact opnemen met iemand die ik in het Antoni van Leeuwenhoek was tegengekomen en die een keer met met wilde spreken. Voor zo'n telefoongesprek neem ik alle tijd, ik plan het zelfs op een dag. Dat gaat dan even voor!!!

woensdag 13 mei     Sjips het is zover... Vanochtend naar mijn eigen mondhygiëniste geweest en die schrok tijdens het checken van mijn gebit. De kies waarvoor ik zo vaak naar de ACTA ben geweest om deze proberen te behouden geeft het op. De kies zit los en aan beide kanten van de kies zijn de pockets heel veel groter geworden. De boel is behoorlijk ontstoken. 

Advies van m'n mondhygiëniste: zo snel mogelijk de kies laten verwijderen om te zorgen dat de ontsteking niet ten koste gaat van de andere kiezen. Slik. Ik moet het Antoni gaan bellen om te overleggen met de tandarts daar. Wie laat ik de kies verwijderen. Menno van de ACTA had al aangeboden om het te doen. Ik moet checken bij de tandarts in het AVL of dat in orde is.

Mijn mondhygiëniste vroeg me of ik het heel erg vond dat ik afscheid moet gaan nemen van deze kies. Mijn antwoord was een 'volmondig' ja. Waarom? Ten eerste omdat ik dan eerst weer aan de antibiotica moet en me besef dat het bij mij niet een gewone ingreep is. Het komt door de bestralingen. En voordat de bestralingen begonnen moest ik in 2004 al twee kiezen laten trekken en dat was absoluut geen pretje! 

En ten tweede weet ik dat dit het begin is van de aftakeling van mijn gebit. Er is me verteld dat dit het gevolg zal zijn van de bestralingen. Zucht.... Nog steeds de nasleep dus van de behandelingen. Het voelt als: nu dit weer!

Gisteren had ik een goed gesprek met Kitty, de psychologe van het Ingeborg Douwes Centrum. Ik kan me nu al zorgen maken over het feit dat deze gesprekken weer een keer gaan stoppen. Ik moet er niet aan denken. Het voelt zo goed om mijn gevoel, het dagelijkse leven, alle ervaringen, etc met haar te kunnen en mogen delen.

Mijn auto is niet door de keuring heen gekomen. Er moet van alles gerepareerd worden. Damn! Ook dat verbeterd mijn stemming niet. Niet om het feit dat er iets gerepareerd moet worden, maar de moeite die het me kost, daar kan ik erg tegenaan hikken. 

vrijdag 8 mei     Afgelopen dinsdag was er weer een bijeenkomst voor mannen met/na kanker in het Adamas huis in Nieuw Vennep. Dit keer ging het over euthanasie en was er een arts uitgenodigd die aktief hiermee bezig is. Hij vertelde twee uur lang over hoe je zaken moet regelen, de valkuilen, etc. Heel erg interessant! Ook goed om eens de andere kant te horen van iemand. Wat het met iemand doet, hoe hij alles verwerkt, etc.

Woensdagochtend naar het Antoni van Leeuwenhoek voor een gesprek met de psychiater. Helaas was ik een uur te vroeg, dacht dat ik er om 10 uur moest zijn, grrr. Uur gewacht met een krant en koffie. Het gesprek ging natuurlijk over het nu gaat. Besloten om medicatie te verhogen en dat moet ik weer regelen met de huisarts.

Ik merk dat ik nog steeds aan het bijkomen ben van mijn uitstapje naar Overijssel en Brabant. Veel moe en dus veel op bed. 

In juni speelt cultcollectief Badmutz samen met Toneelgroep Het Volk in de Toneelschuur in Haarlem het stuk 'Far away from home'. Tijd om de western op de hak te nemen.

Klik op de afbeeldingen voor het affiche [PDF] in een nieuw venster.

Morgenavond een afspraak om naar toneel te gaan en zondag een repetitie met de Badmutszen en Het Volk. In juni gaan we spelen in de Toneelschuur in Haarlem. Net zoals twee jaar geleden, maar dan wel met een heel ander stuk: 'Far away from home'. Naar het er nu uit ziet weer even absurdistisch, gek, ontroerend, dadaïstisch, etc. Spannend om te doen! 

Ohh ik zou het haast vergeten.... Ik kwam terug uit Geldrop vorige week en ik hoorde op mijn voicemail iemand van de recherche in Haarlem. Hij vertelde dat de verdachte die mij klappen gaf is gehoord en dat de zaak overgedragen is aan justitie. Positief volgens mij, althans dat denk ik. Misschien helpt het om zo'n gek bij zijn ballen te grijpen en af te leren om met losse handjes rond te lopen!

maandag 4 mei     Weer thuis! Afgelopen donderdag was ik weer in Haarlem. Meteen het bed ingedoken om bij te komen van vermoeiende dagen. De eerste week was ik bij Mary en Marja in Overijssel. Het was hartstikke mooi weer dus genoten van buiten zijn in de tuin. 

Vorige week maandag ben ik naar Geldrop gereden, naast Eindhoven. In Geldrop heb ik gezien hoe de kermisattractie 'De Hobbelende Geit' werd opgebouwd voor de kermis. Deze draaimolen is bij haarlemmers beter bekend als 'De Holle Bolle Gijs'. In mijn jeugd stond deze draaimolen altijd op de Zomervaart tijdens koninginnedag. Binnenkort zal ik hier een aantal foto's plaatsen.

Vorige week dinsdag belde het Antoni met de uitslag van de echo. De echo van mijn speekselklier was in orde. Met arts Tan heb ik nog gesproken over wat verder te doen aan de pijn die geregeld wordt veroorzaakt door kramp. Hij heeft geen oplossing op dit moment. Inspuiten met goedjes als Botox gaat hem te ver en mij eigenlijk ook. Ander voorstel is aan de medicijnen gaan met als gevolg dat een deel van je gezicht verlamd raakt. Nee dank je.... Maar er moet toch iets aan te doen zijn??? Afgesproken dat arts Tan hier en daar zou informeren bij collega's en ik ga een oproep doen op een forum. Kijken of iemand met gelijke klachten een oplossing weet.

Vandaag maar eens aan de slag thuis. Er ligt een stapel post die wacht om geopend te worden, de wasmachine moet nog verder aan het werk gezet worden, etc, etc. Morgen is het al weer vijf mei dus tijd voor Bevrijdingspop in de Haarlemmerhout hier om de hoek. Optredens van onder andere Wouter Hamel, Guus Meeuwis en Typhoon.

maandag 20 april     Vandaag ga ik een weekje naar Overijssel naar vriendinnen Mary en Marja. Had eigenlijk al daar willen zijn, maar ik heb me verslapen. Sjips! Tja dat komt er van als de wekker opeens verkeerd om staat. Dan druk je op de uitknop in plaats van op repeat te drukken. Geen goed begin van de dag. Ik stoof mijn bed uit en liep als een verdwaasde door mijn huis. Opeens allerlei dingen tegelijkertijd willen doen met je slaperige hoofd. 

woensdag 15 april     Het zit al een week in mijn koppie maar ik vergeet het hier te benoemen. Het is nu vijf jaar geleden dat ik hoorde dat ik kanker had. Had altijd de datum van 14 april in mijn gedachten. Heb het even nagekeken hier op de site en het is 9 april 2004 geweest dat ik de dermatoloog telefonisch belde voor de uitslag en hij me stamelend vertelde dat het om een tumor ging.

Kortom vijf jaar na datum. Tja niet vijf jaar na alle behandelingen. Dat duurt nog even. Maar ben ik nou eigenlijk kankervrij of niet. Had altijd gedacht dat de artsen in het Antoni van Leeuwenhoek me dan de keuze zouden geven om nog jaarlijks op controle te gaan of helemaal niet. Mmmm maar eens vragen de volgende keer.

dinsdag 14 april     Vanochtend had ik om tien over half twaalf een afspraak in het Antoni van Leeuwenhoek om een echo te laten maken van de speekselklier rechts onder mijn kin. Aanleiding is de pijnlijke kramp die er vaak is rechts onder de hals.

Toen ik onder de douche vandaan kwam zag ik een sms van Marie Louise. Ze was onderweg naar het AVL om met me mee te gaan. Wat ontzettend lief!!! Bij het wakker worden door het irritante  gepiep van de wekker moest ik er meteen aan denken. Het liefste had ik afgebeld of gewoon niet gaan, duidelijk een gevalletje van geen zin hebben en het niet willen. Zeggen tegen mezelf: er is niets aan de hand!, maar toch nerveus en toch de angst dat er wel wat is.

In het ziekenhuis op zoek gegaan naar Marie Louise. Binnen vijf minuten zagen we elkaar en zijn we samen in een enorme rij gaan staan bij de balie van radiologie in de centrale hal. Nog nooit meegemaakt dat er zo'n enorme rij wachtende mensen stonden en zaten. Terwijl we in de rij stonden en wat aan het babbelen waren kwam er een meneer op me af. 'Jij bent toch die jongen van het internet met een site?'. 'Uhhh ja dat klopt', antwoordde ik verrast.

Hij vertelde in het kort waarom hij op het internet op zoek gegaan was naar informatie. Zijn vrouw heeft 14 jaar geleden borstkanker gehad en heeft nu te horen gekregen dat er iets gevonden is naast haar oor in de kaakspier.... Bah wat een afschuwelijk nieuws voor iemand. Hoe is het toch mogelijk dat je na zo veel jaren toch weer gepakt wordt door de kanker.

De meneer keek naar het litteken in mijn nek en zei: 'nou dat ziet er toch goed uit'. Hij riep zijn vrouw die vooraan in de rij stond. Maar zij wilde blijven staan tot ze aan de beurt was. De man vroeg me of hij me een keer mocht bellen. Ik heb hem mijn telefoonnummer gegeven. De vrouw kwam nog even naar me toe om me dag te zeggen. Vroeg me of het goed ging... Tja of het dan goed met mij gaat...dat is niet belangrijk. Ik wenste haar heel veel sterkte met alles!

Heel erg lief! Marie Louise komt naar het Antoni van Leeuwenhoek, omdat ik vandaag een echo moest laten maken van de speekselklier rechts in mijn hals. Wat lief! Tijdens het wachten maak ik bovenstaande foto. We wachten in dezelfde gang als waar ik vorig jaar op Gaby heb gewacht na een ingreep. We lachen samen om het feit dat Gaby toen midden in de hal schreeuwde om een croissant. ....

Klik op de afbeeldingen voor een vergroting in een nieuw venster.

Door de drukte moest ik even wachten voordat ik aan de beurt was. Iedere keer dat er één van de deuren openging, in een gang met heel veel deuren op een rij, veerde ik een beetje op om te horen of ik mijn naam hoorde. Ik werd uiteindelijk geroepen door een verpleegster. Het bekende verhaaltje: 'komt u verder', 'doe de deur naar buiten op slot' en 'u mag uw bovenkleding uittrekken en verder komen'.

Ik nam plaats op de behandeltafel, het licht werd gedoofd, ik kreeg weer een wit en gele handdoek op mijn borst, formaat keukenhanddoek, en hoorde dat de arts geroepen zou worden. Zoals gewoon zit ik dan al meteen weer recht op om een slok water te nemen. De deur ging open en een vrouwelijke arts kwam binnen en stelde zich voor. Ik vroeg haar of ze nieuw was. Nee dat niet, maar elkaar dus nooit eerder ontmoet voor een onderzoek.

Na een flinke dot gel in mijn nek ging het echo apparaat over mijn hals. Zowel links als rechts en opeens brak het zweet me letterlijk uit. Ik kon meekijken pp het beeldscherm al was het met moeite. De arts nam meerdere afbeeldingen van de rechterkant van mijn hals en voerde door middel van het toetsenbord op het echo apparaat tekst in. Zweten omdat één keer na het maken van afbeeldingen er slecht nieuws kwam. Mijn speekselklier was deze ochtend heel erg klein en was er niks verdachts te zien op de monitor. Een punctie was niet nodig en daar was ik heel erg blij mee. Met een zucht van opluchting veegde ik de gel uit mijn hals en stond op van de behandeltafel. De handdoek gooide ik in de daarvoor bestemde wasmand.

Opeens vroeg ik de verpleegster, de arts had de kamer al weer verlaten, of ik foto's mocht nemen van het echo apparaat. Geen probleem. We zijn koffie gaan halen en hebben een uur op het dakterras gezeten. Kletsen over van alles en nog wat. Eerst even de opluchting delen. En natuurlijk over Gaby met wie we zo vaak op het dakterras hebben gezeten. Ik al die keren met vriendje Jan of met collega;s die op bezoek kwamen bij me.

Het blijft een bijzondere plek dat dakterras. Een plek die emoties oproept: vervelende herinneringen, maar ook hele mooie momenten. Het klinkt misschien stom maar deze plek voelt tegelijkertijd ook weer zo vertrouwd. Een plek waar het een beetje voelt als thuiskomen terwijl je dat niet in een ziekenhuis wilt voelen... Het dakterras is nooit meer uit mijn leven weg te denken. We praten en denken ook heel stilletjes over/aan de mevrouw van die meneer die me aansprak....

Toch wel een heel erg groot verschil om alleen te gaan of samen met iemand anders. Ik ben blij hoor dat ik al jaren alleen naar allerlei controles en onderzoeken ga. Maar samen met iemand is toch wel heel erg prettig..... Heel erg dubbel voelt het aan... Wat is nu beter? Wat vind ik prettiger? Eigenlijk wil ik het niet toegeven.....maar samen met iemand anders is toch prettiger! Nou ja en zeker als het iemand is die van de spreekwoordelijke hoed en de rand weet. Wat lief van Marie Louise. Dankjewel dat je er was! Jahaaa ik weet dat ik je niet ,mag bedanken, maar doe het toch lekker hahahaha.

In de lift naar beneden zie ik op een scherm de rode cijfers van de etages voorbij flitsen met een bijbehorende pijl die naar beneden wijst. Zesde etage...ken ik helemaal niet. Vijfde etage....mijn etage en die van Sandor. Vierde etage....de etage van Gaby en Wonny. Of lag Wonny ook op de vijfde? Twijfels....

Marie Louise heb ik even naar Uitgeest gebracht. Ik ben naar huis gereden en meteen mijn bed ingedoken. Volgende week dinsdag trouwens een belafspraak met arts Bing Tan. De echte uitslag horen van de echo en verder sparren over de pijn/kramp in mijn nek.

In de hal eerder die ochtend zegt Marie Louise: 'Wat fijn dat het hier niet naar ziekenhuis ruikt!'. Op de etage van het dakterras zegt ze opeens: 'Mmmm het ruikt hier wel naar ziekenhuis, bah!'. De geur die je  als ex-patiënt kunt oproepen zomaar uit het niets, die je doet denken aan de opnames en operaties, de onzekerheid, de angst, etc.

maandag 13 april     Afgelopen zaterdag ben ik op bezoek gegaan bij Joke en Frits in Opmeer. Lekker in de zon gezeten en met moeite deel genomen aan het paasontbijt. Het eten 's avonds ging ook erg moeizaam. Men moet wennen aan het feit dat ik niet praat tijdens het eten en dat ik er nogal lang over doe. Voor mezelf eigen eten meegenomen. Wat is het toch een luxe om een tuin te hebben. Maandagochtend was ik vroeg wakker en had alle tijd om buiten met een kopje koffie rustig wakker te worden. 

Links: in de tuin ontdek ik een klein vriendje, de aansteker die te zien is op de vergroting is slechts zes centimeter lang.. Midden: 's ochtends vroeg zijn de waterdruppels op de paarse viooltjes nog niet opgedroogd. Rechts:de theepot op de tuintafel.

Klik op de afbeeldingen voor een vergroting in een nieuw venster.

Ik stapte zondagochtend haast op een heel klein slakje. Een klein slakkenhuisje van 1 centimeter groot. Prachtig om te zien. Ik heb het beestje voorzichtig op de tafel neergezet. Het slakje kroop van schrik meteen weg in zijn huisje. Na een paar minuten kwam het huisje in beweging. Heel langzaam kroop het jonge slakje er uit en zette het zijn huisje recht op zijn rug.

Maandagmiddag ben ik weer naar huis gereden. Het was druk op de weg, paasdrukte! Denk iedereen op weg naar de meubelboulevard....

zondag 5 april     Afgelopen vrijdag heb ik het weer aangedurfd om bij een ander Chinees restaurant Babi Pangang te halen. Mmmm ik weet het niet maar dat is blijkbaar niet goed bevallen samen met het onderzoek in het AVL vorige week woensdag. Mijn tong staat zo in brand dat ik water al haast niet kan verdragen. De pijn is haast ondragelijk en eten gaat haast niet. Dus de tube Daktarin moet z'n werk weer doen, en wel zo snel mogelijk, om de boel weer te herstellen.

Denk dat mijn mond/tong weer is geïrriteerd door ook al de vingers van de arts in mijn mond. Aanraken, stoten, tang tegen je tong om de tong opzij te duwen om beter te kunnen kijken. En dan te gekruid willen eten, nee dat gaat niet samen. Spinsels? Ja maar wel mijn eigen gevoel. Volgens mij komt het echt daardoor.

Afgelopen zaterdag ben ik alleen de supermarkt in geweest. Vriendje Jan op afstand in de auto. De gast die me mishandeld heeft kwam ik een aantal keer tegen. Stoïcijns gewoon m'n boodschappen gedaan. Zelfs naast gestaan! Opzouten gewoon. Ik laat me niet wegjagen door twee van de gestoorden die eigenlijk niet vrij horen rond te lopen.

woensdag 1 april     Een drukke dag vandaag. Eerst om half tien een afspraak met Kitty, de psycholoog van het Ingeborg Douwes Centrum. Ik was zoals gewoonlijk ruim op tijd weggegaan van huis, maar het was opmerkelijk stil op de weg. Te vroeg daar natuurlijk en even koffie drinken in de grote zaal van het centrum. Na een kwartier kwam er een meneer binnen die ook een afspraak had staan. Opmerkelijk omdat veel meer vrouwen dan mannen therapie volgen bij het IDC.

Ik was net een gesprek begonnen met die meneer toen Kitty me kwam halen. In haar kamer met een verse mok koffie voor me vroeg ze meteen hoe het met me ging. Aai dat was een te directe vraag meteen. Vaak babbelen we eerst even over van alles en nog wat. Misschien maar 5 minuten, maar voor mij voelt dat goed om even in het gesprek te komen. Ze merkte dat haar vraag even te snel en te direct was en stelde voor om even over iets anders te beginnen. Zo lief zo warm! Ze kent me inmiddels natuurlijk goed.

Het inhoud van het gesprek wil ik hier niet vertellen, dat hou ik lekker voor mezelf. Veel gedeeld met Kitty. Dingen besproken die ik nog nooit met haar heb besproken. De voordelen van het alleen wonen als je kanker krijgt, maar ook de nadelen. Ik roep al jaren dat ik iemand ben die graag alleen is. Maar hoe denk ik daar nu over, waarom is het nu zo moeilijk om m'n leven weer op de rails te krijgen na ziek te zijn geweest. Hier laat ik het bij!

Na het gesprek met Kitty in de auto gesprongen en in sneltreinvaart naar Haarlem. Om half twaalf had ik een gesprek bij Slachtofferhulp. Thuis snel de auto geparkeerd, met moeite de trap op naar boven, map met aangifte in m'n tas en weer naar beneden om op de fiets de naar het politiebureau te gaan.

Na even wachten kwam de mevrouw met wie ik een afspraak had me halen. Een goed gesprek over hoe het met me gaat. Vertelde haar dat ik nog steeds hoofdpijn heb en dat mijn huisarts vertelde dat dat logisch is en dat het wel even kan duren eer dat weg is. Heb haar ook verteld dat ik inmiddels de medewerker van de recherche heb gesproken die mijn zaak in behandeling heeft. Geen prettig gesprek kan ik je vertellen. Geen enkele passie of inlevingsvermogen. 

Klik op de afbeelding om naar de website van Slachtofferhulp Nederland te gaan.

Sterker nog na zo'n gesprek durf je niet meer te bellen. Zo'n 15 jaar geleden heb ik een keer een gesprekstraining gevolgd. Nou neem van mij aan dat veel mensen daar iets van kunnen leren! De mevrouw met wie ik sprak erkende dat ze dit meer hoort van mensen en dat politiemedewerkers inderdaad nooit zo'n training hebben gevolgd. Jammer!

Het was afgelopen zondag dat ik de man belde van het Rechercheteam Centrum om een aantal vragen te stellen. Ik vroeg hem onder andere of hij mij een seintje wilde geven wanneer ze iets gingen doen. Voor mijn eigen veilgeheid in de supermarkt of daar buiten. No way, dat was niet mogelijk. Het enige wat hij kon zeggen dat hij de zaak nog maar sinds drie dagen in beheer had gekregen, dat het geen half jaar gaat duren dat er iets wordt ondernomen. Nee binnen een maand gaat de politie actie ondernemen.

Nou dan weet ik tenminste iets....  Als ik na vier weken nog niets heb vernomen is dat voor mij een reden om te gaan bellen. Of het nu leuk of niet leuk wordt ervaren zal me een worst wezen. Ik heb deze meneer ook uitgelegd hoe het de eerste week is verlopen na mijn aangifte en heb de hoop uitgesproken dat hij snapt dat ik een beetje kritisch ben naar aanleiding van het niet meteen actie ondernemen van de politie. Geen enkel spoortje van begrip of erkenning. Ach zo werkt het in dit land, je leest het vaak in kranten of tijdschriften.

Ik begrijp ook dat het vele werk bij politie door te weinig mensen moet worden opgepakt. Alle begrip! Ik mis echter een beetje begrip van de andere kant, iets van een inlevingsvermogen. Helaas. Ik hou u op de hoogte hier op mijn site. Het gesprek met de mevrouw van Slachtofferhulp was heel prettig. Ze gaf me heel veel info over hoe nu verder, hoe de politie omgaat met dit soort zaken, etc.

Maar.........het ergste is dat ik een formulier heb laten invullen door mijn huisarts. Een formulier dat ook is ondertekend door een hulpofficier van justitie. En geloof het of niet maar dat formulier is weg en zit niet in mijn dossier! Weg foetsie.....  Tijdens mijn vorige gesprek met Slachtofferhulp heeft de vrouw een kopie gemaakt van het origineel. Zij gaf me de tip om dat te doen. Nou met alle reden naar nu blijkt. Hoe kan dat nou gebeuren???

dinsdag 31 maart     Om half tien had ik een afspraak in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis met arts Bing Tan. Hij heeft de eerste operatie uitgevoerd, de PDT-behandeling met laser. Deze afspraak stond om te overleggen of er iets te doen is aan de krampen in mijn hals. Er keek een meisje in opleiding mee.

Hij hoorde mijn verhaal met vraag aan en vroeg opeens: 'Wanneer hebben we je precies mishandeld, hoe lang geleden is het?' 'Mishandeld?', zei ik vragend. Hij doelde op de tweede operatie, het weghalen van de lymfeklieren links. En toen vertelde ik dat ik daadwerkelijk met mishandeling te maken had gehad een paar weken geleden. Vertelde hem wat er was gebeurd. Grote ogen bij de arts en hij kon alleen maar zeggen dat de klappen in mijn nek en gezicht me natuurlijk niets goeds konden opleveren. Niet goed in bestraald gebied!

Op de onderzoeksstoel voelde hij me hals, nek en mond. Het meisje in opleiding mocht meekijken. 'Zie je dat er na vijf jaar nauwelijks nog iets te zien is van het behandelende gebied met de PDT-behandeling?' Ik vertelde de arts dat ik de laatste twee weken maar 1 keer kramp had in mijn hals. Maar drie weken geleden nog 8 keer op één dag. Heb ook het idee dat misschien het vanuit mijn speekselklier rechts in mijn hals komt. 

De arts stak een wijsvinger van zijn rechterhand, gehuld in knalblauwe handschoenen, in mijn mond en tegelijkertijd drukte hij de nog steeds opgezette speekselklier naar boven. Geen pretje! Met moeite probeerde ik het kokhalzen tegen te gaan. Hij zei dat het wel heel erg goed mogelijk was dat de speekselklier de boosdoener was. Uitkomst een echo maken van de speekselklier. Hij vulde het formulier in en pakte er een blauw formulier bij. Voordat hij het vertelde wist ik het al: het blauwe formulier om meteen, indien nodig, een biopt te nemen. Grrrrr. 

Ik verwacht, weet haast zeker, dat er niets mis is met de speekselklier. Maar toch... weer een afspraak over twee weken en een week later een belafspraak voor de uitslag. Grappig hoe de arts Bing Tan zei dat we daarna wel verder zouden 'vechten' over hoe verder. Aardige man, praat rustig en gewone mensentaal. Tja eigenlijk iemand die zich zogenaamd niet gedraagt als een arts. Denk dat iedereen dan wel snapt wat ik bedoel.

zaterdag 29 maart     Afgelopen week heb ik de meeste afspraken afgebeld. Nog steeds grieperig en soms verhoging dus maar zoveel mogelijk in bed gebleven. Donderdag wel meegewerkt aan het interview voor het Straatjournaal. Jan maakt al 10 jaar foto's voor op de achterkant van de krant en dat is reden voor een interview. Hein en ik poseren nu al vijf jaar voor de foto's en met z'n drieën zijn we in gesprek gegaan met iemand die voor de krant werkt.

Jan had weer een decor/achtergrond gemaakt voor een nieuwe foto. Terwijl Jan foto's maakte voor de krant fotografeerde een fotograaf van het Straatjournaal er flink op los. Het werd een leuk gesprek al had ik het idee dat het de jongen soms duizelde kwa informatie wat hij allemaal te verwerken kreeg,

Afgelopen dinsdagnacht heb ik de wekker gezet om te bellen naar de politie. Ik wist dat de agent die mijn aangifte heeft opgenomen nachtdienst had. De naam van de persoon die mijn aangifte in behandeling heeft is nog steeds niet bekend. Dus maar 's nachts bellen met de vraag of het nu wel inmiddels bekend was. Ik werd doorverbonden en de man zat in een politieauto zijn werk te doen. Hij was erg verbaasd me aan de telefoon te krijgen zo midden in de nacht terwijl hij aan het werk was. 

Dinsdagnacht de wekker gezet om de politie te bellen....

Hij beloofde me op het bureau in de computer te duiken en me de naam te mailen. Ik wenste hem een goede nachtdienst en bedankte hem vast voor de moeite. Om zeven uur 's ochtend was er inderdaad een mailtje met de naam van iemand die bij de recherche werkt voor Haarlem Centrum.

Vanochtend weer met Jan boodschappen gedaan. Terwijl ik een winkelwagen pakte uit de rij kwam de jonge jongen op me af die het die bewuste zaterdag niet lukte om de politie te bellen. Of hij even met me mocht praten. Hij wilde zijn excuses aanbieden dat het toen zo gelopen was, dat het hem niet lukte om de politie te bellen. Hij vertelde dat hij echt niet wist wat hij moest doen en dat hij nu door de manager geïnstrueerd is hoe hij in het vervolg moet handelen. Ik gaf hem een hand en zei dat de excuses natuurlijk geaccepteerd waren en dat ik het heel tof vond dat hij dit vertelde.

Boodschappen doen en ergens in een pad kwam ik de gast die geslagen heeft tegen. Oehhh en die bleek nu niet te schrikken zoals vorige week. Sterker nog hij kwam gewoon op me af en pakte op een meter afstand iets uit een schap. Strange....  Gewoon verder de boodschappen gedaan. Jan viel het ook op dat het nu anders ging dan de vorige keren. Jammer.

Bij het inpakken van mijn boodschappen kwam de man die de bloemenwinkel beheerd in de Vomar naar me toe. Hij vroeg me of ik diegene was die een paar weken geleden last had gekregen voor de deur van de supermarkt. Hij wilde weten of ik aangifte had gedaan en vertelde dat hij de beelden op video had gezien. Dat dit niet mocht en dat hij hoopte dat die gast veroordeeld zou worden. Een vrouw die bij hem werkt in de bloemenstal had trouwens één van beide gasten herkent op videobeelden en een naam doorgegeven aan de manager die het weer doorgaf aan de politie. Ik hem hem bedankt voor de interesse.

maandag 23 maart     Vanavond belde ik vriendje Jan in verband met een interview voor het Straatjournaal. Dit is de daklozenkrant van Haarlem. Jan vertelde dat hij vandaag bij het graf van Gaby was geweest met de dochter, zussen en moeder van Gaby. Gaby was vandaag jarig geweest. Slik. Stom dat ik daar niet aangedacht heb, haar verjaardag in mijn nieuwe agenda heb genoteerd. Gaby was vandaag 49 jaar geworden. 

Op het kastje in mijn woonkamer staat nog steeds de foto van Gaby. De foto op het boekje dat tijdens de uitvaartplechtigheid werd uitgedeeld. Ik mis haar nog steeds, moet iedere dag wel even aan haar denken. Wat zou ik haar graag nog even bellen of zien. Even vragen hoe het gaat, delen met elkaar. Ik moest even huilen.

zaterdag 21 maart     Afgesproken met vriendje Jan om toch nog een keer samen naar de supermarkt te gaan om boodschappen te doen. Helaas had ik een lekke band en moesten we eerst de band verwisselen. Met z'n tweeën gaat dat een stuk sneller en werkt het ook prettiger. We waren dus later in de supermarkt en ik stelde Jan voor om in tegenovergestelde richting boodschappen te doen. 

Al vrij snel liep ik een pad in en kwam de man die me geslagen had aan der andere kant van het pad de hoek om. Schrik bij mij maar ook bij hem. Hij pakte iets en liep weer terug. Toen hij naar de diepvriesafdeling liep, daar iets pakte en weer terug wilde lopen ben ik regelrecht op hem afgelopen. Hij kwam niet richting mij maar sloeg links af. Weg was ie.

Jan en ik zijn gewoon onze boodschappen gaan doen. Bij de kassa zag ik beide heren nog. De gast die geslagen heeft werd erg vriendelijk geholpen door de mij bekende dame achter de servicebalie. Mmmm...

Zaterdag verder op bed gelegen. Ik merk dat de griep nog niet helemaal weg is. Vandaag zou ik naar vriendinnen Mary en Marja in Overijssel gaan, maar dat heb ik afgezegd. 's Middags in bed was ik blij dat ik niet gegaan ben. Met weer wat verhoging lig ik liever in mijn eigen bed.

Afgelopen week in het nieuws  verschillende berichten over de behandeling van kanker. Ten eerste las ik op Teletekst een bericht over het eerder ontdekken van prostaatkanker. Door middel van screening zou het sterftecijfer met 20% kunnen dalen. Helaas werd dit door een buitenlands onderzoek tegengesproken. Raar. 

Dan het bericht dat een digitale borstfoto eerder borstkanker opspoort, omdat de kwaliteit van de foto's veel beter is. Daarbij ook nog eens een groot voordeel dat de foto's in ieder ziekenhuis bekeken kunnen worden. Dus niet steeds nieuwe foto's maken, want het systeem gaat landelijk ingevoerd worden.

En een belangrijk bericht voor mensen die te horen hebben gekregen dat ze uitbehandeld zijn. KWF Kankerbestrijding is een eigen website begonnen waarop alle informatie te vinden is over onderzoek naar nieuwe behandelingen van kanker. De bedoeling is dat onderzoekers de input geven. Artsen en patiënten kunnen zelf op de website een kijkje nemen en vrij eenvoudig bekijken of er nog opties zijn. 

Op de site wordt duidelijk wel aangegeven dat men er niet meteen moet denken dat er kans is op genezing. Misschien wel op verlenging van leven. Ik heb de link toegevoegd op mijn pagina's met kankerlinks. Of volg deze link: www.kankeronderzoek.info

vrijdag 20 maart     De griep heeft toegeslagen hier in huis. Denk de Spaanse of één of andere Bulgaarse variant. Afgelopen zaterdagnacht werd ik om twee uur 's nachts wakker van mijn eigen bibberen en klappertanden. Ongelooflijke hoofdpijn van achter uit mijn nek, keel dicht, slikken deed pijn, zweten als een koetspaard na een rit van Schin op Geul naar Kuala Lumpur en weer terug.

Om vier uur 's nachts met veel moeite het bed uit. Ik kon haast niet overeind komen, mijn hoofd deed zo ongelooflijk veel pijn. Bonk, bonk, bonk ging het op de maat van mijn hartslag. Toch de thermometer gepakt en jawel hoor: 39.6 graden koorts. Damn!!!! Water drinken ging ook niet meer, dat deed zelfs te veel pijn.

Had niet meer verwacht dat ik nog geveld zou worden door de Griep.

Toch een joggingbroek aangetrokken plus een dikke sweater en weer het bed in. Alles deed zoveel pijn dat ik tot de volgende middag vier uur zoveel mogelijk stil ben blijven liggen in bed. Drijfnat, niet willen bewegen met mijn hoofd, alleen maar mijn voeten en onderbenen een beetje bewegen. Van slapen kwam niets ik lag alleen maar te bibberen.

De volgende dag deed het hele lijf pijn. Joepie een griep! Een ordinaire gewone griep. Toch? 'Het zal toch niet iets anders zijn?' spookte toch door mijn hoofd. Zondagmiddag pas pijnstillers gaan pakken, paracetamol, vers water en weer het bed in. De kleine slokjes die ik nam deden nog steeds heel erg veel pijn met slikken. Na een kwartier kwam het water d'r weer uit. Sjips ook nog het dekbed verschonen en verruilen.

Maandag zakte de koorts wat. Ik lag inmiddels al meer dan 36 uur wakker. Schone kleren aangetrokken en de wasmachine aan. Dinsdagochtend was de koorts opgelost in het niets. Temperatuur van 37,1. Met nog wel een klotsend warm hoofd, onder de pijnstillers, toch onder de douche gegaan en de deur uit. Fout! Aan het einde van de dag kreeg ik goed op mijn falie. Beng! De koorts weer terug.

Woensdag en de rest van de week mijn afspraken afgebeld. Even een keer snel wat boodschappen gedaan en snel weer onder het dekbed. Donderdag huisarts gebeld om nieuwe medicijnen te bestellen. De aardige medewerkster aan de telefoon wees me er op dat de Tramadol [pijnstiller] nog niet op kon zijn. Legde haar uit dat ik al sinds de klap in mijn nek en gezicht met toestemming van Martien [huisarts] veel meer pillen slik. En nu zeker. Vrijdag de apotheek gebeld met de vraag of ze alsjeblieft de nieuwe voorraad konden langsbrengen. Gelukkig geen probleem.

Ach het is maar een griepje. Gewoon kunnen zeggen dat je de griep hebt is ook wel eens prettig!

zaterdag 14 maart     Vanochtend ben ik weer samen met Jan naar de supermarkt gegaan. De auto op een afstandje neergezet en wachten. Om vijf over acht stelde Jan voor om boodschappen te gaan doen, maar ik wilde nog heel even wachten. En opeens kwam er een blauwe BMW aanrijden. 'Jan dat zouden ze kunnen zijn!' Jan schoot de auto uit en ging kijken of er twee mannen uitstapten. Volgens hem was het er maar ééntje. De auto stond op dezelfde plek als twee weken geleden! Dat moest hem wel zijn. Ook weer achteruit geparkeerd.

We zijn de supermarkt ingegaan. Eerst even overlegd, geen confrontatie aangaan. Er wordt niet geslagen, want Jan blijft in de buurt. En Jan is groot!

Nog maar net in de supermarkt, even voorbij de broodafdeling, stond de supermarktmanager. Die ik duidelijk goedemorgen wenste en hij draaide zich om. Hij vroeg hoe het ging en of er nog nieuws was. Ik begon hem te vertellen en op dat moment keek hij steeds langs mij heen. Waar kijkt hij nu naar dacht ik. Ik draaide me om en keek richting de zuivel en daar liep de man die er wel bij was maar niet geslagen had. Ik twijfelde meteen of het hem wel was.

Ik ontdekte maar niet waar die andere gast was. Was hij er niet vandaag? Weekend weg? Snapte er niks van. Jan en ik deden gewoon onze eigen boodschappen. Ik kwam de man die de manager zag wel steeds tegen. Ook alleen in een pad. Ik bleef maar kijken naar hem. Zo erg zelfs dat het hem natuurlijk ook opviel en hij omkeek als ik hem passeerde met mijn kar.

Ik ging afrekenen bij een kassa waar je dat zelf kan doen. Jan zag ik even niet. De gast hield ik steeds nauwlettend in de gaten. Even dacht ik dat deze man al naar zijn auto was en ik nam een spurt naar buiten om te kijken. Maar ik zag hem nergens... Binnen zag ik hem weer op het bankje bij de kassa zitten. Ik liep terug naar mijn boodschappen en opeens zag ik de man die geslagen heeft bij een kassa staan. Ik liep naar Jan, voorbij de man, en vertelde Jan dat dit hem nu was. Jan kon hem goed zien.

Ik was klaar met afrekenen en buiten zag ik Jan staan met de manager van de supermarkt, Toeval? Buiten zag ik de beide mannen inderdaad bij die BMW staan. Ik wilde mijn karretje in de rij terugzetten, maar tegelijkertijd kwam de man met losse handjes teruggelopen om ook zijn karretje in de rij te plaatsen. 'Ik blijf maar even hier staan, ik ga de confrontatie niet aan', zei ik. Verstandig volgens Jan. 

's Middags de politie gebeld om het kenteken door te geven en te vragen of er al een naam bekend was van de persoon die mijn zaak in behandeling heeft. Nou dat schoot niet erg op, zelfs helemaal niet. Komende week maar weeeeer bellen. Ja...je wat moet doen om serieus genomen te worden.

vrijdag 13 maart     Zo er is al weer een week voorbij. Afgelopen week had ik een gesprek met Kitty bij het Ingeborg Douwes Centrum. Een goed gesprek zoals gewoonlijk. Anders dan anders omdat ik het nu vooral had over datgene wat in de supermarkt was gebeurd. Tja en dat heeft niets met kanker te maken. 

Dinsdag belde er een meneer van de politie die me uitnodigde om foto's te komen kijken. Afgelopen woensdag ging ik met vriendje Rene naar het politiebureau in Haarlem en meldde me om 1o uur aan de balie. Ik noemde de naam van de meneer die me gebeld had. De dame keek me met grote ogen aan. Keek in papieren en in haar computer. 'Weet u zeker dat deze meneer hier werkt en niet op een ander bureau?' De hulp van collega's werd ingeroepen, omdat ze er niet uitkwam. De naam was voor haar moeilijk te vinden, omdat de naam met ei, ij, eij of ey geschreven kon worden.

Helaas moest ik de foto's alleen bekijken. Ik dacht dat de dader er tussen zou zitten maar dat was niet het geval. De omschrijving die ik had gegeven van de dader was losgelaten op het fotobestand en daar kwamen 22 foto's met overeenkomsten uitrollen. Helaas dus. Voor meer informatie over hoe nu verder werd ik doorverwezen naar de balie.

Daar aangekomen vroeg ik naar twee heren, met dezelfde achternaam, die ik eerder had gesproken. De ene had mijn aangifte opgenomen en de ander had ik gesproken nadat hij bij de supermarkt was geweest. Er was even verwarring of beide heren wel of niet aanwezig waren. Dan weer wel, dan weer toch niet en uiteindelijk was één van beide heren binnenshuis, maar deze was net bezig met een aangifte. Ik vroeg of ik een afspraak kon maken. Nee dat kon niet. Ik kon wel gebeld worden. Ja graag!

Ik ben gebeld en ik sprak met de meneer die mijn aangifte had opgenomen. Hij vertelde al vrij snel trots dat zijn broer, vandaar twee keer dezelfde naam, zelfs bij de supermarkt was geweest om de beelden op te vragen. Toen ik vertelde hoe dat in zijn werk was gegaan werd het even stil aan de andere kant van de telefoon.... De agent: 'Ach ik snapte ook al niet waarom er in mijn scherm, waar normaal de naam van de persoon staat die deze aangifte in behandeling heeft, er nu een code staat die ik niet ken'. 

Ik kon hem rustig vertellen dat ik door dit voorval weinig vertrouwen had in het verdere verloop. Wat kon ik doen om dit in de gaten te houden? Niets was het antwoord want als u belt dan zijn we niet verplicht om mededelingen te doen ivm de voortgang. Ik vertelde hem dat ik de kans dat het tot een veroordeling komt toch klein acht. Maar dat ik al blij zou zijn dat iemand van zijn bed wordt geplukt, zodat iemand weet dat je dit niet zomaar kan doen. De agent: 'Nou, nou, meneer Stolvoort ik zou positiever zijn als ik u was, de kans dat het wel tot een veroordeling komt is wel degelijk aanwezig, misschien wel groot te noemen'. 

Tja, dan moet er wel op tijd actie worden ondernomen. Ik ga begin volgende week bellen om te horen of er inmiddels een naam bekend is van de persoon die deze zaak in behandeling heeft. Dan zien we wel weer verder.

zondag 8 maart     Door alles wat er is gebeurd vergeet ik helemaal te vertellen dat ik dinsdag 3 maart naar een bijeenkomst ben geweest in het Adamas Inloophuis in Nieuw Vennep. Een maandelijkse bijeenkomst alleen voor mannen met/na kanker. Dit was ik al een paar maanden van plan maar kwa energie lukte het maar steeds niet.

Overdag ben ik vroeger gaan slapen om 's avonds de deur uit te gaan. Ik heb geen TomTom of ander navigatiesysteem, dus pint ik gewoon even een routeplanner. 's Avonds om even voor zeven de deur uit en op weg. Nou dat heb ik geweten....zoeken in het donker, verkeerde afslag nemen, etc. 

Ik kwam ruim een kwartier later aan. Zelfs in de straat daar doeken naar het Adamashuis. Mijn auto verder in de straat geparkeerd om te voet op zoek te gaan naar het juiste huisnummer. Even dacht ik: 'ga maar niet meer naar binnen, want je bent veel te laat! Toch naar binnen gegaan en een dame kwam naar me toe en ik zei meteen dat ik voor de mannengroep kwam. 

'Kom snel!' zei ze en ze ging me voor naar de eerste etage waar de bijeenkomst was. Ik stelde me aan iedereen voor en maakte vooral mijn excuses dat ik te laat was! Ik kreeg meteen koffie aangeboden en kon plaatsnemen in een comfortabele stoel. Aan de tafel zaten 6 anderen mannen waaronder een begeleider/therapeut en een gastheer. 

Ik ga hier natuurlijk niet vertellen over wat er allemaal besproken is , dat mag duidelijk zijn. Wel wil ik kwijt dat de begeleider van de groep het gesprek stuurde en de gastheer naast meepraten over de onderwerpen die ter sprake kwamen ook zorgde voor koffie, thee, water en de koekjes. Alles heel erg netjes verzorgd.

De begeleider gaf mij op een gegeven moment het woord om mijn verhaal te doen. Daarnaast kon ik vertellen waarom ik naar deze avond was gekomen. Mijn verhaal over de eerste operatie met de PDT behandeling en het niet in dag/zonlicht mogen was onbekend. Ik kreeg een aantal vragen die ik beantwoordde. 

Er zijn een aantal verschillende dingen besproken. Soms heel emotioneel, maar ook soms met humor. Bijzonder. Opmerkelijk is dat net zoals bij het Ingeborg Douwes Centrum mannen met of na kanker niet staan te trappelen om gebruik te maken van individuele gesprekken of groepsgesprekken. De vraag is of mannen wel over zichzelf willen praten als het in een andere vorm gegoten is. Bijvoorbeeld een kookclub, sportclub, etc. En voor alle duidelijkheid heb ik dit niet zelf verzonnen hoor.

zaterdag 7 maart     Afgelopen week had ik al bedacht om deze ochtend bij de supermarkt te posten om 8 uur 's ochtends om te kijken of die twee gasten boodschappen gingen doen. Wilde het kenteken hebben om dit door te geven aan de politie. Vriendje Jan is met me meegegaan. Niet om een confrontatie aan te gaan met die gasten hoor. Politie raadde me dat ook echt af toen ik aangifte deed. Maar ik wil gewoon iets zelf doen!

Helaas waren ze er deze ochtend niet. Misschien bewust. Ik wilde weer wegrijden, maar Jan zei dat we boodschappen moesten gaan doen. Om te zorgen dat ik gewoon boodschappen kan blijven doen. Dat hebben we dus gedaan. Zoals de hele afgelopen week kijk ik overal waar ik kom of ik ze zie. Kijk of ik ergens de auto zie rijden. Nadat ik de boodschappen had afgerekend ben ik naar de dame achter de servicebalie gelopen en heb mijn verhaal gedaan. Dat ik teleurgesteld was dat de politie niet meteen was gebeld op mijn verzoek. De dame had wel iets zien gebeuren voor de deur. Maar met de reden: 'ik kan ook wel klappen krijgen' had ze niet gereageerd. Ze stelde voor dat ik met de manager van de winkel zou praten.

De buurtsuper waar ik mijn boodschappen had gedaan.

Het zelfde verhaal heb ik tegen de manager verteld. Gezegd dat ik niet blij was over de actie die de supermarkt ondernam. Natuurlijk krijg je dan te horen dat het buiten de supermarkt is gebeurd. Hij was wel heel erg verbaasd dat hij er nog niets over gehoord had. Vond het jammer dat ik zaterdag niet naar hem heb gevraagd.

Op de vraag of de politie al langs was geweest om de camerabeelden te bekijken kreeg ik een duidelijk nee te horen...... De kans was zelfs groot dat de beelden nu al overspoeld waren. Potverdomme... ik ontplofte haast! Ik heb de manager gevraagd of hij alsjeblieft wilde kijken of de beelden er nog waren en of hij ze dan tot en met maandag wilde bewaren. Hem toegezegd dat ik meteen de politie zou bellen om te vragen of ze actie wilde ondernemen.

Thuis ben ik eerst met mensen gaan bellen. Mijn boosheid moest er uit. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben gaan bellen met iemand die ik privé ken die bij de politie werkt. Ik moest echt de schroom overwinnen om dit te doen. Ze heeft me geadviseerd hoe te handelen. Willemiek heb ik gevraagd om nogmaals de manager van de supermarkt te bellen met de vraag of hij toch maar alsjeblieft beelden wilde bewaren. 

Daarna ben ik de politie gaan bellen en heb ik heel direct naar een medewerker kunnen vragen. Deze was aanwezig en kwam aan de telefoon. Hij vertelde dat hij een uur geleden een bezoek had gebracht aan de supermarkt. Dat de manager daar zelf met de politie had gebeld om de beelden door te geven. Super! 

Willemiek belde me vertelde dat ze zit ook gehoord had van de buurtsupermanager. Ik ben deze man gaan bellen om hem te bedanken. In het gesprek vertelde hij dat er wel iets te zien is van wat zich heeft afgespeeld voor de ingang. Hij heeft de mannen herkend in de winkel, ze staan natuurlijk duidelijk op beeld. Sterker nog hij heeft de naam van de man doorgegeven aan de politie!!

Ik snap hoor dat iemand die is neergestoken of zwaar letsel heeft na een mishandeling voorrang krijgt bij de politie Kennemerland. Heb ik alle begrip voor. Logisch dat jouw zaak dan onder op de stapel werk gaat. Maar zeg dan niet dat het heel serieus wordt genomen en dat men er druk mee bezig is verdomme. Wees eerlijk!

Kortom advies in deze: zelf actie ondernemen als het mogelijk is! Het blijkt maar weer dat als je serieus genomen wilt worden je de boel zelf moet opporren en aansporen. Helaas zo werkt het dus.

woensdag 4 maart     Maandag heb ik een afspraak met mijn huisarts gemaakt. Dat ging met moeite door een vol spreekuur deze week. Martien is er ook niet iedere dag. Maar dinsdag kon ik terecht. Gisteren heb ik eerst met de politie gebeld om een formulier te regelen om mee te nemen naar de huisarts. Het formulier is ondertekend door een hulpofficier van justitie en moest ingevuld worden bij de huisarts.

Tja het is moeilijk om meer pijn in mijn arm te bewijzen met een MRI scan. Dat had ik zelf al bedacht. De hoofdpijn komt door vocht in mijn nek door de klap. Vochtbobbel onder mijn oor en linkerkaak gaat ook weer weg. De hoofdpijn kan wel een paar weken aanhouden, maar alles zal zich herstellen.

Op advies van de agent van zaterdagochtend heb ik vandaag gesproken met een dame van slachtofferhulp. Haar het hele verhaal gedaan. Mijn boosheid en emotie zijn duidelijk aanwezig. Natuurlijk wordt er ook gesproken over bewijslast, getuigen, etc. Dat zien we dan wel weer, dit mag gewoon niet gebeuren. Iemand mag hier niet mee wegkomen. Dat is mijn gevoel. Verder gesproken over verwerken van zoiets. Of ik niet voortaan naar een andere supermarkt kan gaan iedere zaterdagochtend. Volgens mij helpt dat niet om het te verwerken. 

Ik vraag aan de mevrouw of zij het verloop van de zaak niet verder kan bewaken voor me. Helaas kan dat niet. Ze beloofde wel even contact op te nemen met de mensen die dit in behandeling hebben. 's Middags stond deze mevrouw op mijn voicemail met de mededeling dat de politie er mee bezig is en dat het zeer serieus wordt genomen. Ik wacht op een telefoontje van de recherche met hoe nu verder.

zondag 1 maart     Door de klappen van gisteren heb ik veel pijn in mijn linkerkaak. Mijn mond openen doet ook erg pijn. Links naast het oor zat al een bobbel door vocht, maar nu zit er ook onder mijn kaak een bobbel met vocht. Daarnaast heb ik een hele scherpe hoofdpijn die van achter in mijn nek doortrekt naar de voorkant van mijn hoofd. Ik baal enorm. De pijn in mijn arm is toegenomen, de uitstralingspijn van de nekhernia. 

's Ochtends doe ik even koffie bij vriendin Willemiek. Zij adviseert me om toch even voor alle zekerheid langs te gaan bij de huisarts. Misschien toch wel verstandig. Ik slik sinds gisteren meer pillen om de pijn te onderdrukken.

Ieder moment moet ik maar denken over wat de reden zou kunnen zijn. Ik bedenk van alles maar ik kom er niet achter. De agent die de aangifte opnam zei me al: 'laat die gedacht los, want de kans is groot dat die niet achterhaald wordt'. Maar er niet over nadenken lukt me niet.

zaterdag 28 februari     Wat me deze morgen is gebeurd is met geen pen te beschrijven. Zoals gewoonlijk doe ik op zaterdag altijd mijn boodschappen in de supermarkt hier in de buurt. Altijd om 8 uur 's ochtends, want dan is het lekker rustig in de winkel. Ik verlaat met mijn boodschappenkar de winkel en zet deze buiten de supermarkt weer in de rij terug. Ik loop weg met een doosjes met boodschappen onder mijn ene arm en in de andere arm een tasje met boodschappen. 

Ver kom ik niet, want voor de ingang van de supermarkt krijg ik opeens van achteren een vuistslag in mijn nek. Ik klap naar voren en draai me om en schreeuw wat dit te betekenen heeft. Voor ik het weet krijg ik een vuistslag op mijn linkerkaak. Ik schreeuw door waar dit op slaat, maar de man kan het me niet rustig vertellen.

Ik ga terug naar binnen de supermarkt in en vraag een jonge jongen achter de servicebalie of hij de politie wil bellen omdat ik buiten geslagen ben door een klant. Ik herken de man die me slaat meteen. Hij is, samen met nog een gast, vaker aanwezig op de zaterdagochtend om boodschappen te doen. Het bellen naar de politie wil niet lukken. De jongen klopt op de deur van het kantoortje, maar krijgt geen reactie.

Ik loop naar buiten om te kijken of ze al weg zijn. De twee mannen zijn de boodschappen aan het inladen in hun auto en ik ga weer naar binnen met de vraag of de politie al is gebeld. Dat is nog steeds niet het geval! Geïrriteerd loop ik weer naar buiten en neem een spurt om te proberen het kenteken van hun auto te lezen op het moment dat ze wegrijden. Helaas het is onleesbaar voor me.

Op het politiebureau in Haarlem doe ik aangifte van mishandeling.

Binnen in de supermarkt gaat alles zijn gangetje alsof er niks gebeurd is. De jongen achter de balie is inmiddels met andere dingen bezig. Ik pak mijn boodschappen op en ga richting mijn auto. Ik kijk even of vriendje Jan op zijn werkplaats is maar helaas. Ik rij door naar het politiebureau om aangifte te doen. Dan realiseer ik me dat mijn rijbewijs thuis in mijn agenda zit. Dus eerst naar huis om mijn legitimatie te halen.

Thuis bel ik Jan en doe mijn verhaal. Daarna ga ik weer terug naar het politiebureau. De dame achter de balie vraagt me of ik melding óf aangifte wil doen. Ik heb geen idee. Het wordt toch een aangifte. Ik krijg koffie en de mogelijkheid om een krant te lezen. Ik moet even wachten op een agent die de aangifte zal opnemen.

Een aardige agent hoort later mijn verhaal aan en zegt dat het terecht is dat ik aangifte doe. We bespreken wat de reden van deze mishandeling zou kunnen zijn. Ik leg hem uit dat ik dat niet weet. Ik ben de twee mannen in de supermarkt tegengekomen deze ochtend en toen was er niets aan de hand. Ik zie ze vaker. De reden? Ik heb geen idee. Ik beschrijf op het bureau zo nauwkeurig mogelijk wat er allemaal gebeurd is en hoe de twee mannen er uit zien. Alles wordt genoteerd voor de aangifte.

De agent neemt alles zeer serieus en zegt dat supermarkten veel op beeld hebben staan, omdat er overal camera's hangen. Dus de recherche zal de beelden opvragen van de supermarkt. Misschien staat het slaan ook wel op beeldmateriaal. Dat zou mooi zijn, want in alle verwarring denk je er natuurlijk niet aan om mensen die er bij stonden te kijken meteen aan te spreken als getuige.

Thuis ben ik behoorlijk van slag. Al sinds de operaties en bestralingen ben ik me er van bewust dat ik niet in een situatie moet belanden met de kans op slaan op mijn gezicht en kaak. De enkele keer dat ik de afgelopen jaren 's avonds de deur uit ben geweest mijd ik de binnenstad van Haarlem. Als ik een groepje jongeren zie aankomen rij ik zelfs een straatje om. En nu is het toch gebeurd en nog wel 's ochtends om half negen voor de deur van mijn supermarkt. Ik ben woest! Ik bel verschillende mensen om mijn verhaal te doen.

woensdag 25 februari     Vanochtend ben ik voor het eerst naar Yoga gegaan. Vriendin Marijt doet al een tijd aan Yoga en ze vraagt me al maanden om een keer mee te gaan. Tijdens een telefoongesprek afgelopen week heb ik toegezegd om een keer mee te gaan om het te proberen.

Marijt blij en ik meteen zenuwachtig. Maar vanochtend dus om 10 uur de afspraak bij Maria. Een aardige iets oudere dame die al jaren bezig is met Yoga. Op haar zolder wordt de Yoga gegeven. Marijt ligt links van mij, beiden op matje met daarop de zelf meegebrachte handdoek. We beginnen met ontspanningsoefeningen en ademhalen op de juiste manier. Ik herken veel van Mensendieck maar dit is net even anders. Maria vertelt me dat ze weet dat ik ziek ben geweest en vraagt me vooral haar te laten weten wanneer iets pijn doet.

Marijt krijgt op een gegeven moment haar eigen oefening. Maria geeft mij aanwijzingen. Als ik mag rusten gaat Maria verder met een oefening voor Marijt. Ik kijk naar links en mijn ogen worden groter en groter. Wat is Marijt lenig!

Tijdens mijn oefeningen ligt mijn flesje water naast me. Terwijl ik probeer te ontspannen vertelt Maria dat ze even mijn flesje water aan de kant legt. Even is er moeite om me te concentreren..... mijn water weg..... dat kan niet! Aan het einde van de oefening mag ik rechtop zitten om een vraag van Maria te beantwoorden. Maar ik heb eerst water nodig, ik kan anders niet praten! Dat gaat even ongemakkelijk tussen Maria en mij. Op het moment dat ik mijn flesje water wil pakken zegt Maria: 'nee je flesje heb ik even aan de kant gelegd'. Maar het komt goed. Mijn flesje blijft daarna naast me liggen.

Vanochtend voor het eerst naar Yoga.

Tijdens de oefeningen die Maria met mij doet gaat ze op een gegeven moment achter me zitten terwijl ik lig en ze geeft me vooraf aan dat ze mijn hoofd gaat optillen. Ik moet me ontspannen, maar dat lukt niet. Ze tilt mijn hoofd een klein stukje van de grond. Ik kan niet ontspannen, ik reageer juist heel erg gespannen alles in mijn nek spant zich aan, ik krijg pijn! Ze praat tegen me en hierdoor kan ik mijn nek en hals ontspannen. Daarna legt ze heel voorzichtig mijn hoofd weer neer. Ik voel mijn hoofd en nek helemaal wegzakken door de ontspanning. Wow wat een geweldige ontspanning!!!!! Wat ik toen voelde kan ik niet beschrijven.

Na de les, als ik zelf een vervolgafspraak heb gemaakt, gaan Marijt en ik koffie drinken. Even lekker bijpraten. Dat er een vliegtuig is neergestort is ons niet bekend. Pas als ik naar de het gemeenteloket ga om mijn rijbewijs te verlengen vang ik de eerste woorden op. Plaatsen kan ik de woorden niet. Een vliegtuig neergestort? Ik ga er van uit dat dat in het buitenland is. Ik wil voor mijn nieuwe rijbewijs pinnen bij de gemeente maar ik krijg de mededeling dat mijn bankpas is geblokkeerd. 

Eigenlijk staan de tranen meteen in mijn ogen. Ohh wat nu? Moet ik nog een keer terug? Maar dan schiet me te binnen dat ik in mijn agenda zoals vaak wat reservegeld heb. Ik kan betalen gelukkig. In de stad wil ik een cadeautje kopen, maar ook daar krijg ik weer dezelfde mededeling als ik wil pinnen: pas geblokkeerd!

Ik ga langs de Fortis bank aan het Houtplein in Haarlem en daar hoor ik dat mijn bankpas is geblokkeerd, omdat mijn pas door skimmers is gekopieerd. Sjips!!!! Ik kan niets meer met mijn pas. Voor vrijdag moet ik geld overmaken naar de belasting maar de de dame vertelde me dat dat niet meer gaat lukken. Ik moet voor vrijdag langskomen en ik mag dan gratis telefonisch geld overmaken. Ze vertelde me dat afgelopen maandag skimmers bezig zijn geweest. Een camera om de pincode te registreren was verstopt in de fietstas van een fiets die bij de bank stond.

Zucht, veel zuchten....dot kost allemaal extra energie. Ik word er bij de bank al letterlijk moe van. Het geld overmaken bij de bank is op tijd gelukt. Balen dat ik een nieuwe bankpas krijg met een nieuwe pincode. Mijn pincode was juist zo makkelijk.... Gelukkig is er geen geld gehaald van mijn rekening anders had ik nog meer rompslomp gehad. Een nieuwe bankpas met een nieuwe pincode is aangevraagd.

Thuisgekomen kijk ik zoals zo velen verbijsterd naar de beelden op tv. Een vliegtuig in drie stukken in een akker.

dinsdag 24 februari     Om 9 uur had ik vanochtend een afspraak met mijn eigen tandarts. Grrr. Maar Arne is een aardige vent bij wie ik me op mijn gemak voel. Het kijken in mijn gebit en poeren met dat gemene haakje viel me mee dit keer. Arne begint altijd zelf al over het feit hoe mijn gebit er nu voor staat na kanker. De assistente vraagt altijd zeer gemeend hoe het met me gaat op dit moment. Hem verteld dat ik na mijn laatste bezoek toch op zijn advies naar de tandarts ben geweest in het AVL. De tandarts daar vertelde me dat als de witte plekjes in mijn mond veranderen van structuur, wratjes worden, ik meteen langs moet komen om het te laten onderzoeken.

De tandarts vertelde me dat hij het eigenlijk heel erg raar vind dat foto's van mijn gebit, gemaakt in het AVL of bij de ACTA nooit bij hem zijn beland. Hij heeft het al een keer eerder gezegd. Dit keer beloof ik hem dat ik even zal gaan bellen om er voor te zorgen dat hij de foto's in zijn bezit krijgt. 

Om 1 uur 's middags heb ik een afspraak met Kitty, mijn psycholoog, bij het Ingeborg Douwes Centrum. Ik ben iets te vroeg en moet even wachten. In de grote zaal/wachtruimte kan ik niet terecht want er is een bijeenkomst gaande. Ik wacht netjes in de hal bij de voordeur en praat even met Wieneke de manager van het centrum.

Het gesprek met Kitty valt me ook dit keer zwaar ondanks dat het anders dan anders voelt. Soms heb je een afspraak en werkt het net even anders dan anders. Maar ondanks dat ben ik wel erg blij om haar te spreken en te vertellen wat me bezig houdt op dit moment! 

Op weg naar huis doe ik nog wat boodschappen en rijd ik snel naar huis. Thuis duik ik meteen mijn bed in, want ik ben echt hartstikke moe!

woensdag 18 februari     Vanochtend had ik om half elf een afspraak in het Antoni van Leeuwenhoek met een logopediste. Reden: kijken of er iets te doen is aan die akelige pijnkrampen in mijn hals onder de kin. Althans dat dacht ik...........

De aardige logopediste kon me alles vertellen over slikken en het verslikken. Aan de hand van een voorbeeld van een doorsnede van een hoofd vertelde ze me alles. Tja of ik me wel eens verslikte en wanneer dan. Ja dat gebeurt natuurlijk, maar dat was niet het probleem waarom ik dacht een afspraak met haar te hebben. 

Vandaag naar het AVL voor een afspraak met de logopediste. In het midden de doorsnede van een hoofd. Aan de hand van deze dummy werd me uitgelegd hoe slikken werkt. Rechts een een eenzaam deel van een fiets, om de hoek bij het AVL.

Klik op de afbeeldingen voor een vergroting in een nieuw venster.

Ze heeft me wel twee oefeningen meegegeven waarmee ik het slikken eventueel kan verbeteren. Drie keer per dag je tongpunt tussen je voortanden klemmen en dan een aantal keer slikken. Hiermee kan het krachtig kunnen slikken verbeteren. En ze gaf de tip om vooral proberen door te ademen als de pijnlijke kramp in in mijn hals schiet. Ze gaf een oefening mee om je hand op je buik te houden. Dan inademen door de neus en uitblazen met een pffff door de mond. Voelen dat ademen via de buik gaat. En tijdens dat je borst en schouders laag en ontspannen laten hangen.

Dus dat doen we nu maar. Maar de teleurstelling was groot. Zo groot dat ik na deze dag weer een paar dagen onder het dekbed ben gekropen. Ik vertelde haar dat er een arts of iemand anders in Nederland te vinden moet zijn die iets aan die pijnkrampen kan doen. Ik heb een mailtje van de logopediste ontvangen nadat ze overlegd heeft met dokter Tan, de arts die mij als eerste heeft geopereerd in het Antoni van Leeuwenhoek. Voorstel is dat ik toch een keer met hem een afspraak maak om het hier verder over te hebben. Dat ga ik misschien maar doen.

maandag 16 februari     Afgelopen weekend op bed gelegen en veel geslapen. Vandaag ben ik naar de sauna geweest, een kadootje voor mezelf. Voor de maandag was het druk in de sauna hier in Haarlem. Net thuis en nu even zitten en bijkomen van de fietstocht naar huis. Het fietsen ging goed maar de trap op ging haast niet. Gepuf en gezucht wederom.

Vanochtend eerst even de stapel administratie kleiner gemaakt. Rekeningen wegwerken en de belasting bellen over de voorlopige aanslagen die maar binnen blijven stromen gehuld in de welbekende blauwe envelop. En wat denk je: ik hoefde nog geen minuut in de wacht te staan, wat een luxe! De dame aan de telefoon kon me snel en duidelijk alles uitleggen. Post voor KPN in de brievenbus gedeponeerd en op weg naar de sauna.

Maar net dus thuis. Even achter mijn pc. Bijkomen en muziek luisteren. Ben even online op zoek gegaan naar een nummer van de engelse zangeres Adele. Zo mooi en dat wil ik hier delen met de mensen die dit lezen. Ze zingt het nummer 'Make you feel my love'. Echt zo mooi!

Een aanrader om even te beluisteren: Adele zingt het nummer 'Make you feel my love'.

Klip op een afbeelding hierboven om het nummer te beluisteren. Op YouTube is een live versie te horen. Om haar eigen Space te bezoeken en meer nummers te beluisteren klik hier.

Ik wil nog een aantal dingen delen hier op mijn site. Ten eerste iets geweldigs wat me in Amsterdam is overkomen twee weken geleden. Ik zou het haast vergeten om hier te vermelden...

Door de operaties en de bestralingen kan ik weinig dingen eten en de smaak is nog steeds niet hersteld en dat zal ook niet meer gebeuren. Via het internet vertelde iemand me dat bij haar pas na vijf jaar de smaak een beetje herstelde. Dus de hoop bleef ik toch wel steeds houden al was/is het soms met moeite. Een bestralingsarts in het Antoni van Leeuwenhoek vertelde me dat de hoop op verbetering van smaak na twee jaar opgegeven kan worden. 

Tijdens mijn verblijf In Amsterdam besloot ik de eerste avond even chinees te halen. Geen zin om te koken na het slapen in de middag. Bij de chinees aangekomen besloot ik niet zoals gewoonlijk een Tjap Tjoy met kip en groenten te bestellen maar waagde ik het weer een keer om Babi Pangang te bestellen. Afgelopen jaren een paar keer geprobeerd of ik dit kon eten. Helaas kon ik het eten zo in de afvalemmer wegkieperen. Het vlees was te droog en de saus veel te scherp voor mijn mond. Zelfs een klein hapje kon ik niet verdragen. Mijn mond brandde helemaal weg en dat gaf een ongelooflijke pijn. Ook nog een keer geprobeerd om de saus en het vlees apart te vragen, maar ook dat werkte niet. Voor de kanker was ik gek op Babi Pangang...

Maar deze maandag in Amsterdam besloot ik het gewoon weer een keer te proberen. Dit kwam omdat ik bij Mary en Marja in Overijssel een stukje vlees en saus had geprobeerd en dat ging redelijk. Twijfelen om te bestellen... Zal ik wel of niet.... Zo dadelijk moet ik het weer weggooien....zonde! Maar ik heb het toch gedaan.

En...geloof het of niet maar ik kon die maandagavond een bordje bami met wat vlees weg krijgen. De hele avond heb ik er over gedaan, maar dat maakte me niet uit. Tranen over mijn wangen omdat het lukte. Veel water drinken, kleine hapjes nemen en veel pauze nemen. De smaak is niet zoals vroeger, verre van, maar dat maakte me niet uit. Het voelde als een overwinning. Ik heb er drie dagen van gegeten. De tweede avond moest ik 's nachts wel het bed uit om mijn maag te legen boven het toilet. Brandende pijn. Waarschijnlijk door de kruiden die ik niet meer gewend ben om te eten. Of zou dat een andere reden hebben....

De smaak is heel anders. De atjar onder in het bakje vlees smaken echt vies. Het smaakt naar grijs karton. Dat dus maar niet gegeten. Toch is dit het bewijs dat er nog steeds veranderingen gaande zijn. Nou en dat wou ik wel even delen hier.

Zo nu ga ik mijn bed in om te slapen!

dinsdag 10 februari     Vanochtend had ik om negen uur een afspraak bij mijn eigen mondhygiëniste in Heemstede. Bah....alles behalve leuk. De kleine plek schimmel op mijn tong is nog niet verdwenen en doet pijn. Raar trouwens dat de Daktarin niet werkt zoals anders. Dit is een antibiotica-gel dat normaal heel erg goed werkt. Ik weet uit ervaring dat de tong nu kwetsbaar is en dat een bezoek aan iemand die met allerlei scherpe dingen in mijn mond tekeer gaat niet goed zal doen.

Trudy, de mondhygiëniste, vertelde mee een verhaal over het spoelen van de mond met zuivere sesamolie. Ze gaat me hier een artikel over mailen. Het resultaat van hiermee spoelen iedere dag zou wonderen doen voor het gebit. Als ik er meer over weet zal ik het hier melden. Wie weet doet het ook veel voor een gebit wat bestraald is geweest. 

Net gebeld met het Antoni van Leeuwenhoek om een afspraak te maken met logopedie. Twee weken geleden was ik door de bestralingsarts doorverwezen naar fysiotherapie om te kijken of er iets gedaan kan worden aan de kramp in mijn hals die er vaak is. Zo maar uit het niets pijn in mijn hals alsof je bij het sporten opeens spierkramp krijgt in je kuit. De fysiotherapeut vertelde me dat hij niets kan betekenen en daar was ik nogal 'ziek' van. Hij heeft overleg gepleegd met de logopediste en de bestralingsarts en heeft de uitkomst ingesproken op mijn voicemail. Het advies is toch om een afspraak te maken met logopedie. Volgende week woensdag heb ik een afspraak.

Pfff ik ben moe en ga zo mijn bed in. Eindelijk zit ik weer eens achter mijn computer om hier iets te melden. Ook nu weer moet ik trouwens sorry zeggen voor alle mail die ik nog niet beantwoord heb. Het lukt gewoon niet. En ik wil eigenlijk hier een verhaal schrijven over een eerste herkeuring bij het UWV als waarschuwing voor mensen die behandeld zijn ivm kanker. Dat moet ik echt schrijven, maar een andere keer! 

maandag 9 februari     Ik ben weer thuis na anderhalve week in Amsterdam gebivakkeerd te hebben. Het was leuk om op het huis van Nanda, José en hun zoontje Moene te mogen passen. De tijd was echter toch weer te kort om alles te doen wat ik eigenlijk wilde. Ook in Amsterdam is het een ochtend iets doen en dan weer een dag uitrusten. Hoogstens even boodschappen doen in de Albert Heijn om de hoek.

Wat ik allemaal gedaan heb? Nou onder andere even op zoek naar een boek gegaan, op zoek naar een mooie vijzel voor vriendin Marijt, koffie gedronken bij collega Lex van KPN, koffie gedronken met Marie Louise en met Roos. Roos heeft  toentertijd het artikel geschreven in het Volkskrant Magazine [zie link links in het menu]. Nou en dan is anderhalve week wel gevuld. Vorige week ook op de fiets naar mijn afspraak bij het Ingeborg Douwes Centrum. Leuk om nu eens de fiets te kunnen nemen ipv de auto.

In het huis van Nanda, José en Moene: Links op de foto de klompjes voor Moene die in de keuken staan. Op de foto in het midden de lamp boven de tafel in de woonkamer. Rechts een foto van de stoel in de woonkamer.

Klik op foto's voor vergroting in nieuw venster.

Een bezoekje aan de Bijenkorf ging helemaal mis. En dat was ook vorig jaar het geval. Opeens heel erg moe zijn en haast niet meer kunnen lopen. Tranen over mijn wangen van de pijn in mijn benen en rug, de gedachte dat ik helemaal naar de Nassaukade moest fietsen. Daar met moeite aangekomen en meteen mijn bed in.

Ach en verder is het ook in Amsterdam dealen met de kwalen, veel nadenken, somber worden van het druilerige weer, etc. En met druilerig weer is Amsterdam dan ook wel een hele vieze gore smerige stad! Verder een ontsteking in mijn linker ringvinger, verkouden worden en hoesten als een schorre manke wolf. De ringvinger was heel erg dik en opeens donkerpaars van kleur. Na vijf dagen kwam er een berg pus uit wat op mijn nagel bleef liggen. De pijn en druk verdween meteen.

Amsterdam was ook een keer een biertje drinken in een bruine kroeg en een sigaret mogen roken binnen. Dat is gewoon ouderwets en ik kon de verleiding dan ook niet weerstaan. Een biertje drinken in deze Jordanese bruine kroeg en lekker kijken naar mensen die buiten voorbij liepen en genieten van de mensen in het café. Met zes mensen aan de toog en twee mensen aan een tafeltje was het alsof ik in een oerhollandsche soap terecht was gekomen. 

Een Amerikaan komt binnen en klaagt meteen over de asbakken op tafel en het feit dat er gerookt wordt. Een glazenwasser zet zijn handkar met ladders en emmers voor de deur en komt binnen wat kletsen onder het genot van een sinas. Een ouder stel komt binnen, de man met bril zoekt de krant waar ik net in begonnen ben. Zijn vrouw met sluik lang grijs haar dat verkleurd is bestelt een witte wijn. De man, met een vette rokershoest, draait nog een sigaret en drinkt een bier met daarnaast een berenburg.  'Tegen het hoesten, want ik ben verkouden!', roept hij. Het is leuk om de gesprekken op te vangen die ze voeren, de grappen die ze met elkaar maken. Iedereen kent elkaar in deze buurtkroeg. 

Links de bekende Westertoren. In het midden een foto in het café in de Jordaan. Rechts het uitzicht 's avonds vanuit het huis aan de Nassaukade.

Klik op foto's voor vergroting in nieuw venster.

Vriendje Jan heeft me weer thuis gebracht. In de brievenbus een stapel brieven. Blauwe enveloppen en enveloppen met het UWV logo... Brieven van de advocaat over het ontslag bij KPN, post van KPN, rekeningen, etc. Ik ben vandaag begonnen om deze administratie weer te ordenen. Afgelopen weekend was het eerst uitrusten na mijn bezoek aan Amsterdam.

Ik merk dat ik meer en meer toegeef aan mijn vermoeidheid. Ik ervaar de vermoeidheid anders dan voorheen. Mijn gesprekken met psycholoog Kitty zetten me ook ernstig aan het denken. Denken over de zin van het leven, de zin die ik er aan wil geven, wat wil ik verder en wat kan ik verder. Heb ik toch hulp nodig in huis? Moet ik toch alles op alles gaan zetten om te verhuizen? Aan mezelf toegeven dat de drie trappen die ik steeds op moet toch echt een obstakel vormen als ik erg moe ben? En dan stromen de tranen toch weer over mijn wangen. Was alles maar zoals vroeger......

zondag 25 januari     Ik heb een drukke week achter de rug. Na een week daarvoor van voornamelijk een week moe op bed en nergens zin in kon ik deze week flink aan de bak.

Maandagochtend zou ik om negen uur gebeld worden door een arts van het UWV. Dus op tijd uit bed en wachten bij de telefoon. Om half tien nog geen telefoon en ik begon al wat geïrriteerd te raken. Maar om tien over half tien ging dan toch de telefoon. Het was de heer Logger, dezelfde arts waar ik in Den Haag bij langs was geweest mei vorig jaar. Aan de hand van een overzicht heb ik verteld wat er allemaal vanaf mei is gebeurd. Dat duurde wel weer even. Aan het eind van het gesprek zei de arts dat hij genoeg wist. Over een half jaar word ik weer opgeroepen maar dan kan ik langs een UWV kantoor in Haarlem.

Om half één 's middags had ik een belafspraak met de ACTA in Amsterdam. Sinds vorige week dinsdag zit namelijk de brug los in mijn mond. Ik heb tandarts Menno van Bijzondere Tandheelkunde gesproken met de vraag of hij hem alsjeblieft wilde vastzetten. En dat wilde hij gelukkig doen, vrijdag kwart voor twaalf kon ik terecht.

Dinsdagochtend had ik een afspraak bij Kitty van het Ingeborg Douwes Centrum in Amsterdam. Veel besproken en sindsdien ben ik erg aan het nadenken over bepaalde zaken die me bezig houden. Daarna ben ik even boodschappen gaan doen want ik had om 10 voor twee een afspraak met bestralingsarts Frank Hoebers in het AVL voor controle. We hebben gesproken over de klachten die ik nog heb. Duidelijk dat bepaalde klachten echt nog na jaren kunnen spelen. Ik vertelde hem dat vooral de kramp die in mijn hals schiet erg pijn doet. Hij adviseerde om eens een afspraak te maken met de fysiotherapeut in het AVL om te kijken of hier iets aan gedaan kan worden. Hij heeft mijn mond bekeken en bevoeld. Het zag er rustig uit. Behalve dan weer een schimmel op mijn tong. Daarvoor was ik al weer met Daktarin begonnen. Vertelde hem dat ik dat zelf beslis om dat te gebruiken als ik een schimmel voel. Hij kon het niet nalaten om te zeggen dat ik beter een keer te veel naar het AVL kom dan een keer te weinig. Tja...

Daarna had ik een gehoortest in het AVL. Inmiddels een nieuwe dame die die doet. Vertelde haar al vooraf dat ik het idee had dat ik slechter ben gaan horen. Dus het kleine hokje in met een koptelefoon op de oren en maar op een knopje drukken als ik geluid hoorde. Niks bijzonders. De uitslag was inderdaad dat het iets minder was geworden. Vooral in het spraakgebied hoor ik veel minder dan iemand van achttien jaar. Dat was duidelijk te zien in een grafiek. Een arts heeft er nog even naar gekeken. Ze doen nu onderzoek in het AVL of dat met bestralingen te maken heeft. Maar daar is nog geen bewijs voor geleverd. Dus het zal wel ouderdom zijn..... Daarna even een afspraak gemaakt met de fysiotherapeut.

Ik was om half vier thuis dinsdag en ben meteen mijn bed ingedoken. Doodmoe en meteen gaan slapen. Woensdag had ik om elf uur een afspraak in het AVL met de psychiater over medicijngebruik. Kort gesprek. Over twee maanden staat er weer een afspraak.

Donderdag had ik een rustdagje en dat was ook wel nodig. De hele dag op bed. Niets gedaan. Vrijdag moest ik om kwart voor twaalf bij de fysio zijn in het AVL. Met Martij overlegd of er iets aan de krampen in mijn hals te doen is. De klachten kwamen hem bekend voor en helaas is er niets aan te doen met fysio. Daar baal ik behoorlijk van. Ik had meteen hoop dat er iets aan gedaan kon worden. Marijt heeft naar mijn nek en hals gekeken en zelf mijn slikken bekeken. Dat ging volgens hem niet synchroon aan beide kanten. Hij gaat overleggen met een arts of hier iets aan te doen is, kijken of het hier aan licht dat ik steeds kramp heb. Dat hoor ik nog.

Daarna moest ik me haasten om op tijd bij de ACTA te zijn, om de hoek bij het AVL. Ik kon meteen doorlopen en Menno heeft mijn brug verder losgetikt. De brug zat aan één kant los. Daarna moest de brug schoongemaakt worden maar ook de twee kiezen waarop de brug bevestigd is. Oef dat deed even heel erg pijn, maar het duurde niet lang. De brug weer 'tijdelijk' vast gezet. Dat wil zeggen niet met een cement wat definitief is. De brug heeft nu twee jaar vastgezeten en ik laat hem liever niet definitief vastzetten. Als er iets aan de hand is kan de brug zo verwijderd worden.

Kortom een hele drukke week. Dat kwam zo uit omdat ik twee weken geleden twee afspraken moest verzetten. En de komende twee weken ga ik op het huis van Nanda en José passen in Amsterdam. Deze eerste week heb ik lekker geen afspraken. Zaterdag 7 februari ben ik weer thuis op eigen honk.

vrijdag 9 januari     Eindelijk even hier wat schrijven. Na mijn bezoek aan vriendinnen Mary en Marja in Overijssel heb ik nogal wat dagen bij moeten komen op bed. Moe en nog eens moe. Het was een kadootje om bij hen op bezoek te zijn. Thnx dames! Op oudejaarsavond lag ik om half tien op bed en ben om een uur of tien in slaap gevallen. Om 12 uur heb ik niets gemerkt van het afsteken van vuurwerk, ik heb lekker doorgeslapen tot de volgende ochtend.

In Overijssel begaf de accu van mijn auto het. Met startkabels wilde mijn accu ook zijn werk niet doen. Na twee dagen bellen met de ANWB en de vraag krijgen of ik later wilde terugbellen als ik niet noodzakelijk mijn auto moest gebruiken [wegens de drukte] toch maar mijn roep om hulp doorgezet. De vriendelijke man van de ANWB heeft er een nieuwe accu ingezet en mijn oude barrel loopt weer als een zonnetje.

Dat wil zeggen als je de portieren open kan krijgen. Deze zaten zo dichtgevroren dat ik ze afgelopen week een aantal dagen met geen mogelijkheid open kon krijgen. Mijn afspraak dinsdag bij het Ingeborg Douwes Centrum moest ik afbellen. Ook maar meteen mijn afspraak de volgende dag in het AVL verzet.

Maandag kreeg ik een telefoontje van het UWV. Een dame belde me om een belafspraak te maken met dezelfde keuringsarts  die ik vorig jaar heb gesproken in Den Haag. De afspraak staat voor maandagochtend om negen uur. Dit wordt een herbeoordelinggesprek. Aan de ene kant fijn dat ik niet helemaal naar Den Haag moet. Aan de andere kant is het weer makkelijker om face to face te spreken met de arts. Ik zie het wel. 

Dinsdag had ik hier in Haarlem, vlakbij, een afspraak met een advocaat die gespecialiseerd is in ontslagrecht. Dit in verband met mijn ontslag bij KPN. In mijn geval is dat boventallig verklaard worden in een reorganisatie. Een aardige man met wie ik alles kort heb doorgenomen. Hij gaat alle papieren doornemen, lezen en bellen met KPN of het niet zonder Kantongerecht te regelen is. Fijn dat ik dit uit handen heb kunnen geven.

En hoe het met mijn lijf is? 's Nachts word ik geregeld wakker door pijn. Pijn in mijn mond, nek, arm of schouders. Afgelopen weken ging het goed met mijn tong, maar sinds eergisteren zit er toch weer een geïrriteerde plek die pijnlijk is. De kaak protesteert ook nog wat vooral 's ochtends bij het wakker pijn oplevert. Kortom er is niks veranderd in deze. Helaas. 

Vanochtend zit ik voor het eerst weer eens achter mijn computer. Afgelopen twee weken geen mail beantwoord. Sorry! Nog even geduld svp.

KANKERDAGBOEK 2008

KANKERDAGBOEK 2010